San Valentín is hier weer. Harten, rozen, cadeaus, champagne, romantische diners en natuurlijk heel veel amor. Een van die geschenken is misschien wel een goed boek, zo mogelijk met die liefde als hoofdrolspeler. Dus voor de meer romantische geesten die vandaag overlopen, doe ik dat mi selectie van 5 van de verliefde stellen meest bekend in de literatuur. Dit zijn:
Ulysses en Penelope
Ik begin met de oudste klassiekers zoals Grieks Homer. Het zou zijn omdat ik delen van het Iliada en Odisea in mijn middelbare school en universiteitsgevechten met de aorist. Of omdat in de meest afgelegen jeugd die ruimtelijke recreatie van Ulysses-31 heeft een stempel gedrukt op de mythe. Het is een feit dat Ulysses Ik heb hem altijd leuk gevonden. Het was sluwer en machiavellistischer dat de bombastische en dramatische Achilles of Héctor de la Iliada.
Ik hield meer van zijn gevaarlijke reis om terug te keren naar Ithaca dan de oorlogen en de Trojaanse paarden. En ik was ontroerd om zijn vrouw Penelope te zien doen en ongedaan te maken wat ze op dat weefgetouw weefde terwijl ze probeerden zoveel vliegen kwijt te raken, gebruikmakend van de lange afwezigheid van arme Ulises. Dus geniet ik met hetzelfde plezier van zowel hun terugkeer als hun kracht om ze allemaal zonder aarzeling te sturen.
Romeo y Julieta
Het grootste en meest tragische liefdesverhaalsommigen zeggen. LIEFDE met hoofdletterszeggen anderen. De Engelse bard die haar voor ogen had, deed het op een grote manier, zoals met alle universele emoties die hij schreef om op het podium te uiten. De absolute passie van de jongste en eerste liefde tegen de tegenstand van eeuwig onverzoenlijke gezinnen.
De ongelijke strijd van pure gevoelens tegen de hele wereld betekent dat zijn kleine universum van Capulets en Montagues. En de ultieme opoffering omdat hij niet stopte om het te voelen en omdat zijn verlies het einde van alles betekent. Omdat LIEFDE weinig meer is dan een tiener (en wie het ook heeft gevoeld, weet het) dat LIEFDE geen grenzen of grenzen heeft, is het uniek en lijkt het erop dat het voor altijd zal duren. Duizend keer versie, misschien is het het meest eeuwige liefdesverhaal.
Catherine Earnshaw en Heathcliff
Ah, Victoriaanse liefdes. Het Saksische volk is beroemd om flegmatisch, met een krachtig schild dat gedurende een lange tijd is gesmeed, zodat hun bloed net genoeg kookt. Niets is minder waar, hoewel de waarheid is dat ze ons altijd bedriegen. Maar als ze zich laten meeslepen door passies, LATEN ZE ZICHZELF. Shakespeare en vele anderen hadden het al gedaan. Maar in de negentiende eeuw kwam de golf van romance stortte Europa in een koorts van ongeëvenaarde liefde en hartstocht. En de Saksen verdronken er ook in.
Wezens zoals de Brontë-zustersbegiftigd met zeldzaam talent, creëerden ze wezens als Catherine Earnshaw en Mr Heathcliff (Wuthering Heights, Emily), of Jane Eyre en Edward Rochester (Jane Eyre, Charlotte). Cathy Earshawzo wispelturig en trots, je kunt nooit de meest hartstochtelijke liefde vermijden Door zo'n grote kracht van de wildste natuur als heideklif. En ze eren het gezegde dat ze niet met of zonder jou kunnen leven. Tot het einde.
Jane Eyre en Edward Rochester
Het zou te veel woorden kosten om over dit stel te praten. Ze kunnen het maar beter doen.
Jane Eyre:
Denk je dat ik hier kan blijven als ik je niets bedoel? Denk je dat ik een soort automaat ben, een machine zonder gevoelens die kan leven zonder een miezerig stukje vlees of een druppel water? Denk je dat ik, omdat ik arm, stil, discreet en klein ben, ook een wezen zonder hart en ziel ben? Nou, je hebt het mis: mijn ziel is net zo echt als de jouwe, en mijn hart ook! En als God me wat meer schoonheid en veel meer geld had geschonken, zou het hem net zo moeilijk hebben gemaakt om mij te verlaten als ik hem nu moet verlaten. Ik heb het niet over gewoonten, noch over formaliteiten, zelfs niet over sterfelijk vlees: het is mijn geest die zich tot de zijne keert, alsof beiden de drempel van de dood al zijn overgestoken en zich als gelijken voor God neergeworpen hebben. Want zo zijn we, hetzelfde! ».
Eduard Rochester:
«Nadat een jeugd verzonken was in de ergste ellende of in de meest absolute eenzaamheid, heb ik eindelijk iemand gevonden om echt van te houden. Ik heb je gevonden ... Je bent mijn ziel, mijn goedheid, mijn beschermengel; Ik ben met jullie verenigd door een band die niet verbroken kan worden. Ik denk dat je goed, deugdzaam en liefhebbend bent. De intense passie die in mijn hart brandt, maakt jou tot het middelpunt van mijn leven en wikkelt mijn bestaan om het jouwe, de vlammen verteren ons in een vreugdevuur totdat we samensmelten tot één wezen ».
Zijn er meer woorden nodig? Ik denk het niet. Dit is een liefdesverhaal met veel andere nuances die iedereen zich kan toe-eigenen voor de zaak die hij leuk vindt, past bij of hem het meest interesseert. Maar wat bovenal is, is liefde.
Marianne Dashwood en kolonel Brandon
Ze zijn gemaakt door een andere dame van Victoriaanse romantiek: Jane Austen voor Gevoel en gevoeligheid. Hij zette terughoudendheid en redenering tegenover hartstocht en irrationaliteit bij de zussen Elinor en Marianne Dashwood.. En hij voegde eraan toe de ongunstige omgeving van de verloren sociale positie en de verkeerde vrijers die uiteindelijk (onthoud, het is een ander liefdesverhaal) de juiste worden.
En ik heb liever markeer de gepassioneerde Marianne dan aan de rationele Elinor. Misschien omdat ik me meer met Elinor kan identificeren, maar ik weet dat ik me in werkelijkheid kan laten meeslepen door de meest verblindende hartstochten. Marianne is verblind en bedrogen door de geïnteresseerde en ijdele meneer Willoughby. Maar daar, in de schaduw, rustig, geduldig, stoïcijns maar volhardend, is hij, rechte kolonel brandon. Zijn discretie en vriendelijkheid verzachten uiteindelijk de schande die Marianne leed en veroverden haar hart.
La prachtige filmversie wie tekende Ang Lee in 1995 nam mijn voorliefde voor Brandon nog meer toe. Zeker vanwege de interpretatie van die zeer elegante en fantastische acteur die dat was Alan Rickman. En met hem maak ik het af.
En wat zijn uw partners?