Italo Calvino Hij werd geboren in een stad in Havana (Cuba) genaamd Santiago de Compostela de Las Vegas, specifiek op 15 oktober 1923 en stierf in Siena (Italië) op 19 september 1985, op 61-jarige leeftijd.
Cubaan van Italiaanse ouders, hij woonde een groot deel van zijn leven in Italië, waar hij niet alleen trainde, maar ook waar hij een groot deel van zijn literaire passie ontwikkelde.
Aangesloten bij de Communistische Partij, vocht hij in de oorlog als een partizaan, vechtend tegen het fascisme. Wat hem hielp bij het schrijven van zijn eerste boek «De sporen van de nesten van de spin », waarin hij zijn ervaring in het verzet vertelde. Aanvankelijk was zijn literatuur neorealistisch, maar daarna trilogie «Onze voorouders", samengesteld uit de romans «De burggraaf helft "'De ongebreidelde baron » en "De niet-bestaande ridder », werd meer meegesleept door fantasie en poëtische verhalen.
De meest bezochte thema's in zijn romans zijn:
- Het bewustzijn van zijn.
- Aanklacht tegen de hedendaagse realiteit.
- Aanklacht over de ongepaste angst van mensen voor eenzaamheid.
- Klaag de niet-individualiteit van de persoon in de wereld aan.
- Aanklacht tegen de reeks vooraf vastgestelde gedragingen die mensen worden opgelegd.
- De problemen van de hedendaagse industriële samenleving van dit moment.
In zijn boek «Marcovaldo » (1963), is duidelijk te zien wat de twee literaire aspecten waar Calvino aan werkt in zijn verhaal: het realistische en het fantastische. Aan de andere kant opende zijn poëzie een nieuw cultureel, moreel en stilistisch klimaat, gedreven door interesse in wetenschappelijke of wiskundige argumenten, maar waarin zijn kenmerkende ironische en verwrongen houding ten opzichte van de werkelijkheid duidelijk overleeft.
Calvijns essay: 14 redenen om klassiekers te lezen
In een essay gepubliceerd in 1986 in 'The New York Review of Book ', Calvijn geeft ons 14 redenen om de grote klassiekers uit de literatuur te lezen... En hoewel de belangrijkste reden, en dat zou voor ons genoeg moeten zijn, om de groten van de literatuur te lezen, is dat ze overleven en in de loop van de tijd meegaan, zijn deze andere redenen die de Cubaanse schrijver ons geeft niet verloren. We gaan ze bekijken en punt voor punt analyseren.
1) De klassiekers zijn de boeken waarvan men gewoonlijk hoort zeggen: "Ik herlees ..." en nooit "Ik lees ...".
Het voor het eerst lezen van een geweldig boek op volwassen leeftijd is een buitengewoon genoegen, dat verschilt van (hoewel het niet meer of minder kan worden gezegd dan) het plezier van het lezen ervan in de jeugd. Jong zijn brengt bij het lezen, net als bij elke andere ervaring, een bepaalde smaak en een bepaald besef van belangrijkheid, terwijl men op volwassen leeftijd veel meer details en betekenissen van diezelfde lezing waardeert (of zou moeten waarderen).
2) We gebruiken het woord "klassiekers" voor die boeken die gekoesterd worden door degenen die ze hebben gelezen en er van houden; maar ze worden niet minder gewaardeerd door degenen die het geluk hebben ze voor het eerst te lezen in de beste omstandigheden om ervan te genieten.
Lezen in de jeugd kan tamelijk vruchteloos zijn, vanwege ongeduld, afleiding, gebrek aan ervaring met het lezen en begrijpen van het boek, en tot slot, gebrek aan ervaring in het leven zelf ... Als we het boek herlezen tot een volwassen leeftijd (wat het vorige punt vertelde ons) is het waarschijnlijk dat we deze constanten, die op dat moment deel uitmaken van onze interne mechanismen, maar waarvan we de oorsprong zijn vergeten, opnieuw zullen ontdekken.
3) Daarom moet er in het volwassen leven een moment zijn dat gewijd is aan het doornemen van de belangrijkste boeken van onze jeugd.
Er zijn grote klassiekers die zo'n bijzondere invloed op ons uitoefenen dat ze weigeren uit de geest te worden uitgeroeid door zich te verschuilen in de plooien van het geheugen en zichzelf te camoufleren als het collectieve of individuele onbewuste. Daarom moeten ze opnieuw worden gelezen zodra we volwassen zijn. Zelfs als de boeken hetzelfde blijven (hoewel ze niet veranderen, in het licht van een veranderd historisch perspectief), zijn we zeker veranderd, en onze ontmoeting met diezelfde lezing zal een totaal nieuw iets zijn.
4) Elke herlezing van een klassieker is evenzeer een ontdekkingsreis als de eerste lezing ervan.
Wat eerder werd gezegd, dat elke nieuwe lezing die we van hetzelfde boek doen, veel varieert, afhankelijk van onze persoonlijke situatie, onze nieuwe ervaringen, de manier van leven die we op dat moment leiden ... Alles verandert, hoewel het boek blijft hetzelfde.
5) Elke lezing van een klassieker is in feite een herlezing.
6) Een klassieker is een boek dat nooit heeft gezegd wat het te zeggen heeft.
7) De klassiekers zijn de boeken die naar ons toekomen met de sporen van de lezingen voorafgaand aan de onze, en in hun kielzog de sporen die ze zelf hebben achtergelaten in de cultuur of culturen die ze hebben doorgemaakt.
En dit punt is nauw verbonden met punt 5 waar Italo Calvino dat bevestigt "Elke lezing van een klassieker is in feite een herlezing."
Volgens Calvijn,
scholen en universiteiten zouden ons moeten helpen begrijpen dat geen enkel boek dat over een ander boek spreekt meer zegt dan het boek in kwestie. Er is een zeer algemene waardenhouding waarbij de inleiding, het kritische apparaat en de bibliografie worden gebruikt als een rookgordijn om te verbergen wat de tekst te zeggen heeft.
Deze verduidelijking verklaart de 5 andere redenen om klassiekers te lezen die hierna volgen:
8) Een klassieker leert ons niet noodzakelijk iets dat we voorheen niet wisten.
In een klassieker zijn er momenten waarop we iets ontdekken dat we altijd hebben geweten (of dachten dat we het wisten), maar zonder te weten dat deze auteur het eerst zei, of er in ieder geval op een speciale manier mee associeerde.
9) De klassiekers zijn boeken die we na het lezen nieuwer, frisser en onverwachter vinden dan we dachten toen we erover hoorden.
Dit gebeurt alleen als een klassieker ook echt als zodanig werkt, dat wil zeggen als er een persoonlijke relatie tot stand komt met de lezer. Als de vonk van de klassieke lezer niet bestaat, is dat jammer; maar je moet de klassiekers niet lezen uit plicht of respect, gewoon uit liefde voor ze.
10) We gebruiken het woord "klassiek" uit een boek dat de vorm aanneemt van een equivalent van het universum, vergelijkbaar met oude talismannen.
11) Uw klassieke schrijver bij uitstek is degene met wie u zich niet onverschillig kunt voelen, omdat het u helpt om uzelf te definiëren in relatie tot hem, zelfs in conflict met hem.
12) Een klassieker is een boek dat eerder wordt gepresenteerd dan andere klassiekers; Maar iedereen die eerst de anderen heeft gelezen en deze vervolgens leest, herkent onmiddellijk zijn plaats in de stamboom.
Dit punt is een probleem dat verband houdt met vragen als: waarom de klassiekers lezen in plaats van ons te concentreren op de boeken die ons in staat stellen onze eigen geest dieper te begrijpen? Of, waar gaan we de tijd en rust vinden om de klassiekers te lezen, overweldigd als we zijn door de lawine van actuele gebeurtenissen?
En op deze vragen antwoordt Italo Calvino met de laatste twee redenen:
13) Een klassieker is iets dat de neiging heeft om de zorgen van het moment te degraderen naar de situatie van achtergrondgeluid, maar tegelijkertijd is dit achtergrondgeluid iets waar we niet zonder kunnen.
14) Een klassieker is iets dat blijft bestaan als achtergrondgeluid, zelfs wanneer de meest onverenigbare tijdelijke problemen de situatie onder controle hebben.
Het lijkt erop dat het een feit blijft dat het lezen van de klassiekers in strijd lijkt te zijn met ons huidige levensritme, waardoor we niet langer lang kunnen lezen. Maar, en ik voeg er mijn eigen stem aan toe, het is meer een kwestie van beslissen bij het oppakken van een of ander deel (klassieke literatuur versus huidige literatuur) in de schappen van een bibliotheek of boekhandel.
En tot slot, om te lezen, om jezelf cultureel te verrijken, moet je altijd een beetje dagelijkse tijd vrijmaken.