ഒരു അമ്മയ്ക്ക് കവിതകൾ

മിക്കവാറും എല്ലാവരും, ഒരു ഘട്ടത്തിൽ, ഒരു അമ്മയ്ക്ക് കവിതകൾ എഴുതുകയോ സമർപ്പിക്കുകയോ ചെയ്തിട്ടുണ്ട്, മഹാനായ എഴുത്തുകാർ മുതൽ കവിതയ്ക്കായി ഔപചാരികമായി സ്വയം സമർപ്പിക്കുന്നതിനെക്കുറിച്ച് ഒരിക്കലും ചിന്തിക്കാത്ത സാധാരണക്കാർ വരെ. ഇത് സംഭവിക്കുന്നത് അസാധാരണമല്ല, കാരണം നമ്മൾ സംസാരിക്കുന്നത് ജീവൻ നൽകുന്ന, ലോക ജനസംഖ്യയോട് കടപ്പെട്ടിരിക്കുന്ന, മാനവികത ഈ ദേശങ്ങളിലേക്ക് എത്തുന്ന മഹത്തായ കവാടത്തെക്കുറിച്ചാണ്, ആർദ്രതയുടെയും സ്നേഹത്തിന്റെയും അവ്യക്തമായ പര്യായമായ.

അത് "അമ്മ" ആണ്, അപ്പോൾ, ഒഴിച്ചുകൂടാനാവാത്ത കാവ്യവിഷയം, എണ്ണമറ്റ വാക്യങ്ങൾക്ക് പ്രചോദനത്തിന്റെ അനന്തമായ ഉറവിടം. ഇനി മുതൽ, ഉറുഗ്വേക്കാരനായ മരിയോ ബെനഡെറ്റി, ചിലിയൻ ഗബ്രിയേല മിസ്ട്രൽ, അമേരിക്കൻ എഡ്ഗർ അലൻ പോ, പെറുവിയൻമാരായ സെസാർ വല്ലെജോ, ജൂലിയോ ഹെറേഡിയ, ക്യൂബൻ ജോസ് മാർട്ടി, വെനിസ്വേലൻ തുടങ്ങിയവരുടെ മഹത്വമുള്ള രചയിതാക്കൾ എഴുതിയ ഒരു അമ്മയ്ക്ക് കവിതകളുടെ സമൃദ്ധമായ സമാഹാരം. ഏഞ്ചൽ മരിനോ റാമിറെസ്.

ഉറുഗ്വേൻ കവി മരിയോ ബെനഡെറ്റിയുടെ "ഇപ്പോൾ അമ്മ"

പന്ത്രണ്ട് വർഷം മുമ്പ്

എനിക്ക് പോകേണ്ടി വന്നപ്പോൾ

ഞാൻ അമ്മയെ ജനാലയ്ക്കരികിൽ നിർത്തി

അവന്യൂവിലേക്ക് നോക്കി

 

ഇപ്പോൾ ഞാൻ അത് തിരികെ എടുക്കുന്നു

ഒരു ചൂരൽ വ്യത്യാസത്തിൽ മാത്രം

 

പന്ത്രണ്ടു വർഷം കഴിഞ്ഞു

അവന്റെ ജനലിനു മുന്നിൽ ചില കാര്യങ്ങൾ

പരേഡുകളും റെയ്ഡുകളും

വിദ്യാർത്ഥി ബ്രേക്കൗട്ടുകൾ

ജനക്കൂട്ടം

ഭ്രാന്തൻ മുഷ്ടികൾ

കണ്ണീരിൽ നിന്നുള്ള വാതകവും

പ്രകോപനങ്ങൾ

വെടിയുണ്ടകൾ അകലെ

ഔദ്യോഗിക ആഘോഷങ്ങൾ

രഹസ്യ പതാകകൾ

ജീവനോടെ വീണ്ടെടുത്തു

 

പന്ത്രണ്ടു വർഷത്തിനു ശേഷം

അമ്മ ഇപ്പോഴും ജനാലയ്ക്കരികിലുണ്ട്

അവന്യൂവിലേക്ക് നോക്കി

 

അല്ലെങ്കിൽ അവൻ അവളെ നോക്കുന്നില്ലായിരിക്കാം

നിങ്ങളുടെ ഉള്ളിലുള്ളത് അവലോകനം ചെയ്യുക

കണ്ണിന്റെ കോണിൽ നിന്നാണോ അതോ നീലയിൽ നിന്നാണോ എന്നറിയില്ല

കണ്ണിമ ചിമ്മാതെ

 

അഭിനിവേശങ്ങളുടെ സെപിയ പേജുകൾ

അവനെ ഉണ്ടാക്കിയ രണ്ടാനച്ഛനോടൊപ്പം

നഖങ്ങളും നഖങ്ങളും നേരെയാക്കുക

അല്ലെങ്കിൽ എന്റെ ഫ്രഞ്ച് മുത്തശ്ശിയോടൊപ്പം

മന്ത്രങ്ങൾ വാറ്റിയവൻ

അല്ലെങ്കിൽ അവന്റെ സൗഹൃദമില്ലാത്ത സഹോദരനോടൊപ്പം

ഒരിക്കലും ജോലി ചെയ്യാൻ ആഗ്രഹിക്കാത്തവൻ

 

പല വഴിത്തിരിവുകൾ ഞാൻ സങ്കൽപ്പിക്കുന്നു

അവൾ ഒരു കടയിൽ മാനേജരായിരുന്നപ്പോൾ

അവൻ കുട്ടികൾക്ക് വസ്ത്രങ്ങൾ ഉണ്ടാക്കിയപ്പോൾ

കുറെ നിറമുള്ള മുയലുകളും

എല്ലാവരും അവനെ പുകഴ്ത്തി എന്ന്

 

എന്റെ രോഗിയായ സഹോദരൻ അല്ലെങ്കിൽ എനിക്ക് ടൈഫസ്

എന്റെ നല്ലവനും പരാജിതനുമായ അച്ഛൻ

മൂന്നോ നാലോ നുണകൾക്ക്

എന്നാൽ പുഞ്ചിരിയും തിളക്കവും

ഉറവിടം ഗ്നോച്ചി ആയിരുന്നപ്പോൾ

 

അവൾ അവളുടെ ഉള്ളം പരിശോധിക്കുന്നു

എൺപത്തിയേഴു വർഷം ചാരനിറം

അശ്രദ്ധമായി ചിന്തിക്കുക

ഒപ്പം ആർദ്രതയുടെ ചില ഉച്ചാരണവും

അത് ഒരു നൂൽ പോലെ വഴുതിപ്പോയിരിക്കുന്നു

നിങ്ങളുടെ സൂചി കണ്ടില്ല

 

അവൻ അവളെ മനസ്സിലാക്കാൻ ആഗ്രഹിച്ചതുപോലെ

ഞാൻ അവളെ പഴയതുപോലെ കാണുമ്പോൾ

അവന്യൂ പാഴാക്കുന്നു

എന്നാൽ ഈ അവസരത്തിൽ മറ്റെന്താണ്

അവളെ രസിപ്പിക്കാൻ ഞാൻ അത് ചെയ്യാം

യഥാർത്ഥ അല്ലെങ്കിൽ കണ്ടുപിടിച്ച കഥകൾക്കൊപ്പം

അവന് ഒരു പുതിയ ടിവി വാങ്ങൂ

അല്ലെങ്കിൽ അവന്റെ ചൂരൽ അവനെ ഏൽപ്പിക്കുക.

 

ചിലിയൻ കവി ഗബ്രിയേല മിസ്ട്രലിന്റെ "കാരിസിയ"

അമ്മേ, അമ്മേ, നീ എന്നെ ചുംബിക്കുന്നു

പക്ഷെ ഞാൻ നിന്നെ കൂടുതൽ ചുംബിക്കുന്നു

എന്റെ ചുംബനങ്ങളുടെ കൂട്ടവും

നിന്നെ നോക്കാൻ പോലും അനുവദിക്കില്ല...

 

തേനീച്ച താമരയിൽ പ്രവേശിച്ചാൽ,

അതിന്റെ വിറയൽ നിങ്ങൾക്ക് അനുഭവപ്പെടുന്നില്ല.

നിങ്ങളുടെ മകനെ മറയ്ക്കുമ്പോൾ

അവൻ ശ്വസിക്കുന്നത് പോലും നിങ്ങൾക്ക് കേൾക്കാൻ കഴിയില്ല ...

 

ഞാൻ നിന്നെ നിരീക്ഷിക്കുന്നു, ഞാൻ നിന്നെ നിരീക്ഷിക്കുന്നു

നോക്കി തളരാതെ,

എന്തൊരു ഭംഗിയുള്ള കുട്ടിയെയാണ് ഞാൻ കാണുന്നത്

നിങ്ങളുടെ കണ്ണുകൾക്ക് ദൃശ്യമാകും...

 

കുളം എല്ലാം പകർത്തുന്നു

നിങ്ങൾ എന്താണ് നോക്കുന്നത്;

എന്നാൽ നിനക്ക് പെൺകുട്ടികളുണ്ട്

നിങ്ങളുടെ മകനും മറ്റൊന്നുമല്ല.

 

നീ എനിക്ക് തന്ന കണ്ണുകൾ

ഞാൻ അവ ചെലവഴിക്കണം

താഴ്വരകളിലൂടെ നിങ്ങളെ പിന്തുടരുന്നതിൽ,

ആകാശത്തിലൂടെയും കടലിലൂടെയും...

 

"LXV", പെറുവിയൻ കവി സെസാർ വല്ലെജോയുടെ

അമ്മേ, ഞാൻ നാളെ സാന്റിയാഗോയിലേക്ക് പോകുന്നു.

നിന്റെ അനുഗ്രഹത്തിലും കണ്ണീരിലും നനയാൻ.

എന്റെ നിരാശകളെയും പിങ്ക് നിറത്തെയും ഞാൻ ഉൾക്കൊള്ളുന്നു

എന്റെ തെറ്റായ ട്രജിനുകളുടെ വ്രണങ്ങൾ.

 

നിന്റെ വിസ്മയം എന്നെ കാത്തിരിക്കും,

നിങ്ങളുടെ ആഗ്രഹങ്ങളുടെ മുഷിഞ്ഞ നിരകൾ

ജീവിതം അവസാനിക്കുന്നു എന്ന്. നടുമുറ്റം എന്നെ കാത്തിരിക്കും

താഴെയുള്ള ഇടനാഴി അതിന്റെ ടോണ്ടുകളും റിപ്പൽഗോകളും

പാർട്ടി നടത്തുന്നു. എന്റെ കസേര എനിക്കായി കാത്തിരിക്കും, അയ്യോ

രാജവംശത്തിന്റെ ആ നല്ല താടിയെല്ല്

തുകൽ, അത് നിതംബത്തോട് പിറുപിറുക്കേണ്ടതില്ല

ചെറുമകൾ, ലീഷ് മുതൽ ബൈൻഡ്‌വീഡ് വരെ.

 

എന്റെ ശുദ്ധമായ വാത്സല്യത്തിലൂടെ ഞാൻ അരിച്ചുപെറുക്കുന്നു.

ഞാൻ പുറന്തള്ളുന്നു, അന്വേഷണം കിതയ്ക്കുന്നത് നിങ്ങൾ കേൾക്കുന്നില്ലേ?

ലക്ഷ്യങ്ങൾ അടിക്കുന്നത് നിങ്ങൾ കേൾക്കുന്നില്ലേ?

ഞാൻ നിങ്ങളുടെ സ്നേഹത്തിന്റെ ഫോർമുല പിടിച്ചെടുക്കുകയാണ്

ഈ നിലയിലെ എല്ലാ ദ്വാരങ്ങൾക്കും.

 

ഓ, പറയാത്ത ഫ്ലൈയറുകൾ നിരത്തിയിരുന്നെങ്കിൽ

ഏറ്റവും ദൂരെയുള്ള എല്ലാ ടേപ്പുകൾക്കും,

ഏറ്റവും വ്യത്യസ്തമായ എല്ലാ നിയമനങ്ങൾക്കും.

 

അങ്ങനെ, മരിച്ച അനശ്വരൻ. അങ്ങനെ.

നിങ്ങളുടെ രക്തത്തിന്റെ ഇരട്ട കമാനങ്ങൾക്ക് കീഴിൽ, എവിടെ

എന്റെ അച്ഛനെപ്പോലും നിങ്ങൾ വളരെ മുറുകെ പിടിക്കണം

അവിടെ പോകാൻ,

മനുഷ്യരുടെ പകുതിയിൽ താഴെ മാത്രമായി സ്വയം താഴ്ത്തി,

നിനക്കുണ്ടായ ആദ്യത്തെ ചെറിയ കുട്ടി ആകുന്നതുവരെ.

 

അങ്ങനെ, മരിച്ച അനശ്വരൻ.

നിങ്ങളുടെ അസ്ഥികളുടെ കൊളോണേഡിന് ഇടയിൽ

വീഴാനോ കരയാനോ കഴിയില്ല

വിധിക്ക് പോലും ഇടപെടാൻ കഴിയാത്ത പക്ഷം

അവന്റെ ഒരു വിരൽ പോലുമില്ല.

 

അങ്ങനെ, മരിച്ച അനശ്വരൻ.

എ) അതെ.

എന്റെ അമ്മയോട്, അമേരിക്കൻ കവി എഡ്ഗർ അലൻ പോ എഴുതിയത്

കാരണം ഞാൻ വിശ്വസിക്കുന്നത് സ്വർഗ്ഗത്തിൽ, മുകളിൽ,

പരസ്പരം മന്ത്രിക്കുന്ന മാലാഖമാർ

അവരുടെ സ്നേഹവാക്കുകൾക്കിടയിൽ അവർ കാണുന്നില്ല

"അമ്മ"യെപ്പോലെ അർപ്പിതമായ ആരും ഇല്ല,

 

എപ്പോഴും നീ ഞാൻ ആ പേര് നൽകിയിട്ടുണ്ട്,

നീ എനിക്ക് അമ്മയേക്കാൾ കൂടുതലാണ്

നീ എന്റെ ഹൃദയത്തെ നിറയ്ക്കുന്നു, അവിടെ മരണം

നിങ്ങളെ വിർജീനിയയുടെ ആത്മാവിനെ മോചിപ്പിച്ചു.

 

എന്റെ സ്വന്തം അമ്മ, വളരെ വേഗം മരിച്ചു

അത് എന്റെ അമ്മയല്ലാതെ മറ്റൊന്നുമല്ല, നിങ്ങളാണ്

ഞാൻ സ്നേഹിച്ച അമ്മയാണ് നീ

 

അതിനാൽ നിങ്ങൾ അതിനെക്കാൾ പ്രിയപ്പെട്ടവരാണ്,

അതുപോലെ, അനന്തമായി, എന്റെ ഭാര്യ

എന്റെ ആത്മാവിനെ തന്നേക്കാൾ സ്നേഹിച്ചു.

 

വെനസ്വേലൻ കവി ഏഞ്ചൽ മരിനോ റമീറസിന്റെ "എന്റെ അമ്മ സ്വർഗ്ഗത്തിലേക്ക് പോയി"

എന്റെ അമ്മ സ്വർഗത്തിൽ പോയി

അച്ഛന്റെ പുറകിൽ,

അവന്റെ നക്ഷത്ര പ്രാർത്ഥന ആലപിക്കുന്നു

അവളുടെ മാന്ത്രിക വിളക്കിൽ അഭിമാനിക്കുന്നു.

മൂന്ന് കാര്യങ്ങൾ അവന്റെ ജീവിതത്തെ നയിച്ചു;

വിശ്വാസത്തിന്റെ അവകാശവാദം ഒന്നാണ്,

ധാന്യം വെള്ളത്തിൽ കലർത്തുക; മറ്റുള്ളവ

നിങ്ങളുടെ കുടുംബത്തെ വളർത്തുക, മറ്റൊന്ന്.

 

എന്റെ അമ്മ സ്വർഗത്തിൽ പോയി

അവൾ തനിച്ചല്ല പോയത്, അവൾ അവളുടെ പ്രാർത്ഥനയും കൊണ്ടുപോയി,

ഒരുപാട് നിഗൂഢതകളാൽ ചുറ്റപ്പെട്ട അവൾ പോയി,

അവന്റെ പരുഷമായ സ്വരമുള്ള ലിറ്റനികളുടെ,

അദ്ദേഹത്തിന്റെ ചൂടുള്ള ബുദാരെയുടെ കഥകൾ,

ക്ഷേത്രങ്ങളിലെ അവന്റെ ഉത്കണ്ഠ നിറഞ്ഞ തിരക്ക്

മരണത്തെക്കുറിച്ചുള്ള അവന്റെ തെറ്റിദ്ധാരണയും.

ഒരു ഓർമ്മ ജീവിതത്തെ മാറ്റിമറിക്കുന്നില്ല,

പക്ഷേ അത് വിടവ് നികത്തുന്നു.

 

എന്റെ അമ്മ സ്വർഗത്തിൽ പോയി

ഒന്നും ചോദിക്കാതെ,

ആരോടും യാത്ര പറയാതെ,

പൂട്ട് അടയ്ക്കാതെ,

അവന്റെ ഊർജ്ജസ്വലമായ ആവിഷ്കാരമില്ലാതെ,

അവന്റെ കഠിനമായ ബാല്യത്തിന്റെ ഭരണി ഇല്ലാതെ,

വെള്ളച്ചാട്ടത്തിന്റെ വഴിയില്ലാതെ.

 

എന്റെ അമ്മ സ്വർഗത്തിൽ പോയി

അവളെ ഓർക്കുന്നതിലാണ് എന്റെ നിരാശ.

എനിക്ക് ഒരു ഏകപക്ഷീയമായ ചിത്രം അവശേഷിക്കുന്നു

ഞാൻ അവളുടെ എഴുത്ത് ശിൽപമാക്കും എന്ന്.

ഒരു വാക്യത്തിന്റെ തലേന്ന്, അത് ഉണ്ടാകും.

ഒരു പ്രശ്നത്തിന്റെ ബുദ്ധിമുട്ടിൽ, അത് അവിടെ ഉണ്ടാകും.

ഒരു വിജയത്തിന്റെ സന്തോഷത്തിൽ, അത് ഉണ്ടാകും.

ഒരു തീരുമാനത്തിന്റെ സാരാംശത്തിൽ, അത് ഉണ്ടാകും.

അവന്റെ പേരക്കുട്ടികളുടെ സാങ്കൽപ്പിക ഭ്രമണപഥത്തിൽ, അവൻ അവിടെ ഉണ്ടാകും.

ഞാൻ ആകാശത്തിലെ ശക്തമായ വിളക്കിലേക്ക് നോക്കുമ്പോൾ,

അത് അവിടെ ഉണ്ടാകും.

 

പെറുവിയൻ കവി ജൂലിയോ ഹെറേഡിയയുടെ "എലീന എന്ന കവിത"

ജൂലിയോ ഹെറെഡിയ

കറുത്ത പെൺകുട്ടിയായിരുന്നു അത്.

 

അഡ്രിയാനയുടെ വിടവാങ്ങലിന് ശേഷം അദ്ദേഹത്തിന് ഉണ്ടായിരുന്നു

നഗരത്തിലെ എല്ലാ ബന്ധുക്കൾക്കും വേണ്ടി.

പിന്നെ താമരപ്പൂക്കൾ പോലെ വളർന്നു

വയലിൽ നിന്ന്

അവൻ പുസ്തകം എടുക്കുമ്പോൾ

രൂപകങ്ങളിൽ ആദ്യത്തേത്

 

ക്രമേണ സമയം അവളെ കൊണ്ടുവന്നു

ബാരാങ്കോയുടെയും മഗ്ദലീന കടലിന്റെയും ആട്രിയം വഴി.

തലേന്ന് അവൾ ഒരു തെരുവ് സ്വദേശിയായിരുന്നു

ആരുടെ അടയാളം ഇനി അവശേഷിക്കുന്നില്ല, ഇന്നുവരെ അത് ആശയക്കുഴപ്പത്തിലാക്കും

ലാ പെർലയിലെ ഒരു രാത്രിയിൽ അവന്റെ കണ്ണുകൾ

ആ കല്ലോ തുറമുഖത്ത് നിന്ന്.

 

പ്രായപൂർത്തിയാകുമ്പോൾ വസ്ത്രം ധരിച്ചിരിക്കും പഴഞ്ചൻ

അവരുടെ പ്രവൃത്തികളും ദിവസങ്ങളും അവരുടെ കണ്ണുനീർ കാണിക്കുന്നു.

എന്നാൽ കേട്ടവർ അത് അറിയിക്കും

കണ്ണീരിൽ നിന്ന് നിങ്ങളുടെ പുഞ്ചിരി തുടച്ചു, അവർ പറയും

ഈന്തപ്പനകളുടെ ചലനാത്മകത ഉൾക്കൊള്ളുന്നു

കടലിൽ ആടിയുലഞ്ഞു

 

എലീനയാണ് ആ അഭിനന്ദനത്തിന് കാരണം.

ആദ്യം റബ്ബർ പാവയും പിച്ച് സഹായവും

ഒരു കാസിൽ ഫെറ്റിഷ് സ്ത്രീ,

അത്തരക്കാർക്ക് റൗലറ്റിന് സമ്മതം നൽകേണ്ടി വന്നു

അവൾ തീരുമാനിച്ചു: സാൻ മിഗുവലിന്റെ തോട്ടങ്ങളിൽ നിന്ന്

റാക്വലിന്റെയും അവളെ തട്ടിക്കൊണ്ടുപോയവരുടെയും കുടിലുകളിലേക്ക്.

 

ചേരി രേഖ പിന്തുടരുക, നഗരം ചുറ്റുക.

ഇപ്പോൾ ഭ്രാന്തൻ സ്ത്രീയുടെ വിധി സംരക്ഷിക്കുന്നത് അവളാണ്.

അലസതയിൽ നിന്ന്, അലസതയിൽ നിന്ന്, തടവുകാരനിൽ നിന്ന് ഓടിപ്പോകുക.

ഒപ്പം ട്രെയിൻ വിട്ടുപോയ ട്രാക്കുകളെ പിന്തുടരുന്നു

സോളാറിലെ നല്ല വൃദ്ധൻ എത്തിയിരിക്കുന്നു

നിശബ്ദതയിൽ വീണ ഞാങ്ങണകളുടെയും അഡോബുകളുടെയും.

 

അവൾ, ക്യാമ്പറിന്റെ ബ്രേസറോകളിൽ തീ.

ആദ്യത്തെയും അവസാനത്തെയും അക്ഷരങ്ങൾ പഠിക്കുക.

അവൻ ഇതുവരെ ജോലി ചെയ്തു പഠിച്ചു

അതിൽ മൃഗം വളരെ മനുഷ്യനാകുന്നു.

അവൾ, കരീബിയൻ എയർസ്.

എല്ല, അവർ അവളുടെ യുദ്ധത്തിൽ നിന്നുള്ളവരാണ്.

 

ജൂലൈ ദിവസം, സൂര്യൻ അതിനെ മൂടുമ്പോൾ, അത് ജനിക്കുന്നു

ആംഗ്യങ്ങളില്ലാതെ വന്നു പോകുന്നവരുടെ പൊങ്ങച്ചം ഇല്ലാതെ.

അതിന്റെ ഉത്ഭവം,

അജ്ഞാതൻ അല്ലെങ്കിൽ വേദനസംഹാരികളുടെ ചില കണ്ടുപിടുത്തക്കാർ.

അത് യോദ്ധാക്കളിൽ നിന്നാണ് വരുന്നതെന്ന് ഞാൻ ഉറപ്പുനൽകുന്നു, അതിനുണ്ട്

ഹെറാൾഡ്രിയും ഒരു രാജവംശവും സ്ഥാപിച്ച ബീജം.

 

അവളുടെ മുലക്കണ്ണുകൾ വിവേകപൂർവ്വം തുല്യ അകലത്തിലാണ്,

മുലയൂട്ടുമ്പോൾ, ഫ്രാട്രിസൈഡൽ സഹജാവബോധം റദ്ദാക്കുന്നു

റോമുലോയുടെ, അത് ഞാൻ / റെമോയുടെ, മറ്റേത്.

മത്സരത്തിന്റെ വിജയത്തോടെ അദ്ദേഹം നാല് തവണ പ്രസവിച്ചു,

അവളുടെ സ്വന്തം സമ്മാനങ്ങളാൽ രക്ഷിക്കപ്പെട്ടു,

അങ്ങനെ ബെന്യാമിന്റെ സ്നേഹത്തോടെ.

 

അങ്ങനെ ബെന്യാമിന്റെ സ്നേഹത്തോടെ,

നിങ്ങളുടെ പുഞ്ചിരി നീണ്ടുനിൽക്കണമെന്ന് നിങ്ങൾ ആഗ്രഹിക്കുന്നു.

ഇന്നലെ മാർസൂപ്പിയയിൽ അഭയം പ്രാപിച്ചു

ആണ് (ഞാൻ ശ്രദ്ധിച്ചു)

ഇപ്പോൾ ഒരു കവി

ഞാൻ നിനക്ക് തരുന്നു.

 

ക്യൂബൻ കവി ജോസ് മാർട്ടിയുടെ "എന്റെ ആത്മാവിന്റെ അമ്മ"

ആത്മാവിന്റെ അമ്മ, പ്രിയപ്പെട്ട അമ്മ

അവർ നിങ്ങളുടെ നാട്ടുകാരാണ്; എനിക്ക് പാടണം

കാരണം എന്റെ സ്നേഹത്തിന്റെ ആത്മാവ് വീർത്തു,

വളരെ ചെറുപ്പമാണെങ്കിലും, നിങ്ങൾ ഒരിക്കലും മറക്കില്ല

ജീവിതം എനിക്ക് നൽകണമെന്ന്.

 

വർഷങ്ങൾ കടന്നുപോകുന്നു, മണിക്കൂറുകൾ പറക്കുന്നു

നിങ്ങളുടെ അരികിൽ എനിക്ക് പോകാൻ തോന്നുന്നു,

നിങ്ങളുടെ ആകർഷകമായ ലാളനകൾക്കായി

കാഴ്ച വളരെ വശീകരിക്കുന്നതാണ്

അത് എന്റെ ശക്തമായ നെഞ്ചിടിപ്പ് ഉണ്ടാക്കുന്നു.

 

ഞാൻ നിരന്തരം ദൈവത്തോട് ചോദിക്കുന്നു

എന്റെ അമ്മയ്ക്ക് അനശ്വര ജീവിതം;

കാരണം അത് നെറ്റിയിൽ വളരെ മനോഹരമാണ്

കത്തുന്ന ചുംബനത്തിന്റെ സ്പർശം അനുഭവിക്കുക

മറ്റൊരു വായിൽ നിന്ന് ഒരിക്കലും സമാനമല്ല.

 

വെനിസ്വേലൻ കവി ജുവാൻ ഓർട്ടിസിന്റെ "ഒരു വൃദ്ധന്റെ അനാഥത്വം"

അനാഥാലയം എപ്പോൾ വന്നാലും പ്രശ്നമില്ല:

ഒരു കുട്ടി ആയിരിക്കുക,

പ്രായപൂർത്തിയായപ്പോൾ,

പഴയ…

വരുമ്പോൾ,

ഒരാളെ നിലത്തു കെട്ടാൻ തിരി ഇല്ലാതെ അവശേഷിക്കുന്നു,

കണ്ണിൽ അണക്കെട്ടില്ലാതെ,

മനുഷ്യൻ തന്നെ മാത്രം കാണുന്ന ഒരു കടൽ ഉണ്ടാക്കുന്നു

ചക്രവാളമോ തീരമോ ഇല്ലാതെ,

ഓരോ അറ്റത്തും അതിന്റേതായ അരികിൽ മുറിച്ച ഒരു ബ്ലേഡ്.

 

എന്റെ ബോട്ടിന്റെ നങ്കൂരം,

ഇനി സന്ദർശിക്കാത്ത "ദൈവം നിങ്ങളെ അനുഗ്രഹിക്കട്ടെ, മിജോ",

ഓരോ അപ്രതീക്ഷിത നിമിഷത്തിലും എന്റെ പേര് ജനിക്കുന്ന ഭാഗങ്ങൾ,

സന്ധി ചെയ്യാനുള്ള അവകാശമില്ലാതെ ഞാൻ തറയിൽ മങ്ങുന്നു,

സാധ്യമായ കൂവില്ലാതെ,

കാരണം പ്രതിവിധി നിങ്ങളുടെ ശബ്ദമായിരിക്കും,

ഒപ്പം നിന്നെ പോലെ,

അവൻ ഇല്ല.

 

നിങ്ങളുടെ വിശപ്പും ഉറക്കമില്ലായ്മയും കൊണ്ട് നിങ്ങൾ ഉയർത്തിയ ഈ നഗരത്തിന് കീഴിൽ,

മേശപ്പുറത്തുള്ള കാർഡുകൾക്കൊപ്പം,

മാംസം, തൊലി, അസ്ഥി എന്നിവയുടെ ഇരുമ്പ് കവചം,

നിങ്ങളെ വിളിക്കുന്ന ഒരു ആൺകുട്ടിയുണ്ട്

അത് നൊസ്റ്റാൾജിയയിൽ കിടക്കുന്നു

തന്റെ പ്രിയപ്പെട്ട മുന്തിരി ഇനി എങ്ങനെ തണൽ തരുന്നില്ല എന്ന് മനസിലാക്കാൻ വിസമ്മതിക്കുന്നു.

 

അമ്മ,

ഞാൻ നിങ്ങൾക്ക് എഴുതണം

ചാരത്തിൽ സ്നേഹമില്ല

തിടുക്കത്തിലുള്ള തീയിലുമല്ല

അവൻ എനിക്ക് കൊണ്ടുവന്ന ശരീരം മായ്ച്ചു.

 

വണ്ടുകൾക്ക് പിന്നിൽ നരച്ച മുടിയുള്ള ഒരു കൊച്ചുകുട്ടി കരയുന്നു,

ഒരു ശബ്ദത്തിനായി കൊതിക്കുന്നു,

ആലിംഗനത്തിന്റെ വാചാലമായ സസ്യജാലങ്ങൾ,

കഷണങ്ങളായി ഒരു വ്യാഴാഴ്ച ആശ്വാസം നൽകുന്ന ആർദ്രത

പ്രതീക്ഷിക്കാത്ത ആ രാത്രിക്കായി ചിതറിപ്പോയി.

 

ഇന്ന് നടപ്പാതയിൽ

അനാഥാലയങ്ങളുടെ വേളയിൽ

വിടവാങ്ങൽ അസാധ്യമായ ക്ലസ്റ്ററിന്റെ

-ഇന്നലെ അരേപാകൾ കൂട്ടിയോജിപ്പിക്കുന്നത് പോലെ,

പാരമ്പര്യമായി ലഭിച്ച പായസം വിളമ്പുന്നു,

നാളെ മറ്റ് കാര്യങ്ങളിലും മറ്റന്നാളും മറ്റന്നാളും...-

വിടവാങ്ങലിന്റെ ക്രൂരമായ മൃഗങ്ങളെ ഞാൻ വീണ്ടും സ്വീകരിക്കുന്നു

മഹത്തായ വാതിലിന്റെ, ശക്തവും മധുരവും

അത് എന്റെ ആത്മാവിനെ ഈ ജീവിതത്തിലേക്ക് കൊണ്ടുവന്നു

നിങ്ങളുടെ അവശ്യസാധനങ്ങളുമായി ആരു വന്നാലും,

വാക്കുകൾക്ക് വിലയില്ല

മുറിവിൽ കടൽ ഉപ്പ് ഇല്ല...

അമ്മ,

ഞാൻ നിങ്ങൾക്ക് എഴുതണം

അമ്മ…

അമ്മ…

അമ്മ…