Roja Helbestê ya Navneteweyî. 8 sonet pîroz dikin

Yearro salek din jî Roja Helbestê ya Navneteweyî û ji xwendinê çêtir tiştek tune. Ya ku em jê hez dikin, ji her nivîskar û serdemê, bi her zimanî. Min vana hilbijart 8 sonet. Ji Espronceda, Góngora, Unamuno, Hurtado de Mendoza, Sor Juana Inés de la Cruz, Carolina Coronado, Rosario Acuña û Federico García Lorca. Ji ber ku her roj divê em alîkariya ayetên baş bikin.

Jose de Espronceda

Taze, geş, pak û bîhnxweş

Taze, şil, saf û bîhnxweş,
gala û xemla pênûsa kulîlkê,
gallant danî ser kulîlka rast
bîhnxweş gula nişkê belav dike.

Lê heke tava şewatê agirek bihêrs e
lebatên topê di nav êgir de,
bêhna şêrîn û rengê winda,
pelên wê aura lezandî hildigire.

Ji ber vê yekê bextê min bîstek şewq da
li ser baskên evînê, û ewrekî bedew
Min belkî rûmet û şadî xwe kir.

Lê ax! ew qenc veguherî tirşiyê,
û bê pel li hewa radibe
kulîlka şêrîn a hêviya min.

Luis de Gongora

To hesûdî

Ey mijê dewleta herî aram,
Hêrsa dojehê, marê xerab-çêbûyî!
Ey viperê jehrî yê veşartî
Ji mêrgê kesk bigire heya singa bîhnxweş!

Ya di nav nektara evîna mirinê ya jehrê de,
Ku di piyalek krîstalî de hûn jiyanê digirin!
Ey şûrê porê min,
Ji hezkirina şikestina hişk a dijwar!

Ya xîretê, ya xatirê sêdarê herheyî!
Vegerin cihê xemgîn ê ku hûn lê bûn,
An jî berbi keyaniyê (heke hûn li wir bicîh bibin) ji tirsê;

Lê hûn ê li wir li hev nekin, ji ber ku pir zêde bûye
Ku hûn xwe dixwin û hûn neqedin,
Divê hûn ji dojehê bixwe jî mezintir bin.

Diego Hurtado de Mendoza

Min çavên xwe, ji girîna westiyayî rakir

Min çavên xwe, ji girîna westiyayî rakir,
Ku vegerin mayîna ku berê dikir;
Since ji ber ku min ew li devera ku berê lê bû nedît,
Min ew bi hêstirên şilkirî anîn xwarê.

Ger min di lênihêrîna xwe de tiştek baş dît,
Gava ku ez kêfxweştir bûm,
Welê, min berê wî ji ber min winda kir,
Sedem ev e ku ez wan digirîm niha du qat.

Min hemî mûm danî bonanza,
Bêyî bêbaweriya têgihiştina mirov;
Bahozek geş rabû,

Mîna ku erd û behr û agir û ba
Li dijî hêviya min dernekeve,
They wan tenê cefayê kişand.

Miguel de Unamuno

Mooneva heyva tijî

Thateva spî di wî ava zelal û zelal de
ew radizê li ser doşeka xwe ya lagunê dimîne
li ser kîjan heyva tijî dor
arteşa stêrkan pêşengiya çi dike

mûm, û darek girover neynikî ye
di neynikê de bêyî ti curl;
şeva spî ku tê de av wekî dergûşek tevdigere
ya doktrîna herî bilind û kûr.

Ew hêsir e ku ji ezmên hembêz kiriye
ew Xweza di destên xwe de digire;
Ew hêsir e ku ji ezmên vekişiyaye

û di bêdengiya şevê de dua bikin
duaya evîndarê îstifa kirî
tenê ji bo hezkirinê, ku tenê dewlemendiya wî ye.

Sor Juana Ines de la Cruz

Aêwazên xwe li neyartiya wî ya ji pîsîtiyê tîne

Di dûv min, Cîhan de, tu bi çi eleqedar dibî?
Ma ez çawa te aciz dikim, dema ku ez tenê diceribînim
bedewiyan di têgihiştina min de bikin
û ne têgihiştina min di xweşikahiyan de?

Ez qîmetê nadim xezîneyan an dewlemendiyan;
û ji ber vê yekê her dem min dilxweş dike
dewlemendiyan di ramana min de bihêle
ne ramana min a dewlemendiyê ye.

I ez bedewiya ku qediyaye nahesibînim,
ew xenîmeta medenî ye,
ne jî ez ji dewlemendiya fementida hez dikim,

di heqîqetên xwe de ya çêtirîn digirin,
pûçiyên jiyanê dixwe
ji jiyanê li pûçan dixwe.

Caroline Coronado

To dilopek dew

Hêsira zindî ya sibeha nû,
ku jiyana gula hişkbûyî deyndarê wî ye,
û mêrgê dilxwaz di nav pelikan de şil dibe;
davêjin ku roj bi ramanên xwe zêrîn dide;

Ku di rengê kulîlka xapînok de
ji hêla zefyrê piçûk ve hejand,
sor rengê berfa we tevlihev dike
û sorika wêya delal a berfê:

Werin û bi qîrîna min a xemgîn re tevlihev bibin,
û te li ser rûyê min ê şewitî bixwe;
ku dibe ku ew ê şirîntir bimeşin

rondikên tirş ên ku ez dixwim ...
lê çi dilopek dew
di herika rondikên min de winda bû ...!

Rosario de Acuna

Ketin

Roj agirê xwe dixe bin ewrê;
mij perdeyên xweyên stûr dişkînin
û baran dadikeve, û diherike
ji cama şemitok mêrg kom dibe.

Ji çûkê hez dike, ji kêzikê hez dike,
ew hest dikin, dema borî, çavnebariya şewatê;
daqurtîn û mirîşkên wê dimeşin:
daristan bi rengek zêrîn xemilandî ye.

Ew li vir e! Behra kefa xwe radike
û rûnên bîhnxweş ên hişk ên ku wî dişîne ...
Kî ji wî hez nake? Di nav mijên pembe de,

bi mirîd û lawiran tac kirin,
ew ambrosiya dide rezan,
fêkiyan dibarînin, hingiv didin!

Federico Garcia Lorca

Kûran hez dikin

Ev ronahî, ev agirê xurîn.
Ev senaryoya gewr min dorpêç dike.
Ev êş ji bo tenê ramanek.
Ev êşa bihûşt, cîhan û demê.

Ev qêrîna xwînê ya ku dixemilîne
lîra bê pêl naha, çaya rûn.
Ev giraniya behra ku li min dikeve.
Ev dûpişka ku li ser singê min rûniştiye.

Ew garanek evînê ne, nivînek birîndar in,
ku bê xew, ez hebûna te xewn dikim
di nav xirbeyên singa min a binavbûyî de.

Although her çend ez li lûtkeya hişmendiyê digerim
dilê te geliyê dide min
bi hemlok û azweriya zanista tal.