Duh me ev nivîskarê hêja anî bîra we, Emilia Pardo Bazan. Me ji we re piçek ji jiyan û xebata wî anî, hem bi kurtahî kurt kir, û me jî deh hevokên wîyên herî navdar ji we re hiştin. Todayro, em dixwazin yek ji wan romanên wîyên herî navdar, bi rengek kurt û şahînal jî analîz bikin: "The pazos de Ulloa".
Heke hûn dixwazin fêr bibin ka ev pirtûk li ser çi ye û jêbestek kurt jê bixwînin, qehwe an çay vexwin û vê gotarê bi me re xweş bikin.
"The pazos de Ulloa" (1886)
Ev pirtûk di 1886 de hatî nivîsandin çîroka diyar dike Don Pedro Moscoso, Marquis of Ulloa, ku li hawîrdora wehşiyane ya pazoyên xwe, warê karmendên xwe, îzole dijî. Bi Sabel re, keça xulamê wî Primitivo, marqîzek neviyek bastik heye, ku ew jê re dibêjin Perucho. Gava Julián, keşîşê nû, digihîje pazo, ew israr dike ku marqisek jinek guncan bibîne, ji ber vê yekê ew bi pismamê xwe Nucha re dizewice, ku ew nahêle ew careke din bikeve ber hezkirina neqanûnî ya xulamê xwe.
Di vê perçeya ku me li jêr danî de, em dikarin eleqeya bi sorgulî, tîpîk a Naturalîzma (jêderketina Realîzmê) ya demê bibînin:
«Pagirtên firîşteyê dibiriqîn; rûçikên wî şewitîn, û wî pozê piçûk ê klasîk bi şehweta bêguneh a Bacchus re wekî zarokek fireh kir. Ebû, bi çavê xweyê çepê bi xerabî çawê xwe veda, piyalek din li wî reşand, ku wî bi du destan girt û vexwar bêyî ku dilopek winda bike; ew tavilê bi ken kenî; û, berî ku xeleka keniya xweya bacîkî biqedîne, wî serê xwe, pir bêreng, avêt ser sîngê marqizê.
-Tu dibînî? Julian bi êş giriya. Ew pir piçûk e ku wusa vexwe, û ew ê nexweş bikeve. Ev tişt ne ji bo afiranan in.
-Bah! Primitivo mudaxele kir. Ma hûn difikirin ku raspor bi ya ku di hundurê wî de heye nikare? Bi wê û bi heman! If heke hûn ê nabînin.
[...]
-Çawa pêş diçe? Primitivo jê pirsî. Ma hûn di coşekê de ne ku ji bo qurûşek din ê tavêjinê?
Perucho zivirî şûşeyê û dûv re, mîna ku bi însiyatîf be, serê xwe hejand na, çermê mîhê stûr ji kurmikên xwe hejand. Ew ne mirovekî Prîmîtîf bû ku ew qas bi hêsanî dev jê berde: wî destê xwe di bêrîka şalwanê xwe de veşart û zîvek sifir derxist.
"Bi wî rengî" abbot gilî kir.
"Ne barbar be, Primitivo," marqiyê di navbera xweş û gorê de murmur kir.
- Bi Xwedê û bi Virgin! Julian lava kir. Ew ê wê mexlûqê bikujin! Meriv, di serxweşbûna zarok de israr neke: ew guneh e, gunehek bi qasî yê din mezin e. Hûn nekarin bibin şahidê hin tiştan!
Primitivo, rawestiyayî jî, lê bêyî ku dev ji Perucho berde, bi bêhurmetiya serhişkiya ku ew xwe ji bo kêliyekê bilind dikin, bi sar û bi dizî li kaplan nêrî. Co pareyê sifir danî nav destê zarokê û şûşeya şerabê ya nevekirî û hîn jî avêt nav lêvên wî, wî ew zivirand, wiya wisa hişt ta ku tev vexwar derbasî zikê Perucho bû. Bi şûşeyê rakirî, çavên kurik girtin, destên wî sist bûn, û nema reng jê kir, lê bi zeriya mirinê li ser rûyê wî, ew ê li dora masê bihata, ger Primitivo piştgiriya wî nedikir ».