Guadalupe Grande. Di bîranîna wî de 4 helbestên wî

Guadalupe Grande, Helbestvan Madrilenian, ceribandin û rexne, ew li Madrîdê wefat kir ku zû ev 2021 dest pê kir ji ber a nexweşiya dil, bi 55 salan re. Keç yekta ya helbestvanan jî Felix Grande û Francesca Aguirre, bi wê re xêzek edebî ya berbiçav diqede. Di bîranîna wî de, ev diçe hilbijartina 4 helbestan aîdî karê wî ne.

Guadalupe Grande

Asta nav Antropolojiya civakî ji Zanîngeha Complutense, di seranserê karîyera xwe de beşdarî bûyerên edebî yên wekî Pêşangeha Helbestê ya Ibero-Amerîkî ya Yekemîn û Festîvala Helbestê ya Navneteweyî Medellín, an festîvala INVERSO Madrid. Wekî rexnegirekî edebî, wê li El Independiente, El Urogallo, истражуваña, an El Mundo, di nav rojname û kovarên din de xebitî.

Wî her wiha di warê ragihandinê de xebitî Theateranoya Qraliyetê û ji çalakiya helbestvanî ya berpirsiyar bû Zanîngeha Popular José Hierro, li San Sebastián de los Reyes.

Di 1995-an de xelata Rafael Alberti hat dayîn ji Pirtûka Lilith, û pirtûkên helbestan jî weşandin Mifta mijê, Nexşeyên wax y Otêl ji bo hedgehogs.

4 helbest

Ash

Ferhenga Envanterê
hejmara rastîn navnîş bike
hesabkirina zimanek
ku em nikarin fêhm bikin

Ez dibêjim qey bîrnebûn tune;
mirin û siya tiştê zindî heye,
Keştiyên keştiyê û bîranînên zirav hene
tirs û bêhemdî heye
û dîsa siya û serma û kevir.

Ji bîr kirin tenê hunera deng e;
tenê dawiyek domdar a ku diçe
ji goşt heta çerm û ji çerm heya hestî.
Çawa ku bêjeyên yekem ji avê têne çêkirin
û dûv re jî ax
û piştî kevir û ba.

Derhal

Ilop

Em meseleyek xerîbiyê ne
kî diçû ji me re bigota
ku me ew qas êş kişandiye
Lê bîra me naşewite
û em êdî nizanin çawa bimirin

Bîra jiyanê,
bîranîna roj û jiyanê,
kêrê ku cîhanê vedike
belavkirina hin guran ku ez nikarim deşîfre bikim.

Bîra piştî nîvro û ronahiyê,
tu awirê ronî dikî
tu çavnebariya bêhempa yî,
pûpa dijwar, şahidê girtîgehê
ew dem di zîndana xwe de girê dide.

Hûn li çi digerin, bîranîn, hûn li çi digerin.
Hûn mîna kûçikek birçî li pey min tên
û te çavê xweyê dilovanî li lingên min belav kir;
bêhnkirin, perîşan, di rê de
şopa rojên ku bûn,
ku ew nema ne û ew ê çu carî jî nebin.

Roviyên bextewariyê we li xwe dikin
û hilweşînê hûn hişyar kirin;
bîranîna jiyanê, bîranîna roj û jiyanê.

Li kêleka derî

Xanî vala ye
û bêhna hêviya dilrakêş
her goşek bêhn dikin

Kê ji me re got
wekî me xwe dirêjî cîhanê kir
ku em ê her û her bibînin
stargeh li vê çolê.
Kê me kir bawer, bawer,
-xerabtir: bisekine-,
ku li pişt derî, di bin kûpê de,
di wê dirûnê de, piştî peyvê,
di wî çermî de,
birîna me dê baş bibe.
Kê di dilê me de kola
û paşê nizanibû ku çi biçîne
û me ev çalê bê tov hişt
li ku tenê hêvî hebe.
Kî li dû ra hat
û wî bi nermî ji me re got,
di yekser çavbirçîtiyê de,
ku çu quncikek ku lê bisekine tune bû.
Kî ew qas bêrehm bû, kî,
kî vê padîşahiya bê kûp ji me re vekir,
bêyî derî an demjimêrên nerm,
bê rêgez, bêyî bêjeyên ku bi wan re dinya çêdike.
Baş e bila em êdî negirîn
êvar hêdî hêdî davêje.
Ka em siwariya dawîn bikin
ya vê hêviya xirab.

Fuentes: El Mundo - Helbestên Giyan