Gibran Khalil Gibran. Aniversario do seu nacemento. O beneficio.

Levante a man quen non leu ALGO de Gibran Khalil Gibran. Non hai ninguén, non? Porque se o hai, hoxe é o mellor día para seguir e botar unha ollada. Unha nova aniversario do nacemento deste poeta, filósofo e pintor libanés, que naceu un día coma hoxe 1883. A súa obra máis coñecida é quizais O beneficio, pero teño alí tamén O tolo y Ás rotas. Entón, para recordalo, aquí están algúns frases e fragmentos escollido.

Khalil Gibran

Naceu en O Libano pero as dúas décadas da súa vida nas que viviu Estados Unidos, onde morreu aos 48 anos. E aínda que gran parte da súa obra foi escrita en inglés, no mundo árabe considérase un dos xenios do seu tempo. Os seus textos foron traducido a máis de 30 idiomas e a súa obra foi levada ao teatro e ao cine. E a súa pintura foi exposta nas principais salas do mundo.

A súa literatura está chea de misticismo e buscar a verdade a través del e os seus temas son universais. O seu título máis coñecido é O beneficio, e tamén destacar Espíritos rebeldes, o mencionado Ás rotas (texto autobiográfico) e O Locoou Xesús, o Fillo do Home.

O beneficio

Ondas palabras e respostas que, oito anos antes da súa morte e antes de abandonar a cidade onde vivía, un sabio leva á xente que che pide que fales sobre temas como amor, paixón ou liberdade.

Restos

1. Podes esquecer a quen riches pero non a quen choraches.
2. Apártame da sabedoría que non chora, da filosofía que non ri e da grandeza que non se inclina ante os nenos.
3. A palabra máis fermosa nos beizos dun home é a palabra nai e a chamada máis doce: miña nai.
4. Dígoche que a alegría e a tristeza son inseparables.
5. Se pola noite choras polo Sol, as bágoas non che deixarán ver as estrelas.
6. A tristeza e a pobreza purifican o corazón do home, aínda que as nosas débiles mentes non ven nada de valor no universo agás comodidade e felicidade.
7. A soidade é un consolo para unha alma entristecida, que odia aos que a rodean ao igual que un cervo ferido deixa o seu rabaño, para refuxiarse nunha cova onde soará ou morrerá.
8. O amor non descobre toda a súa profundidade agás nos momentos de separación.
9. Non esquezas que á terra lle encanta sentir os pés descalzos e que os ventos se deleitan xogando cos teus cabelos.
10. No orballo das pequenas cousas o corazón atopa a mañá e refresca.
11. No corazón de todos os invernos vive unha primavera palpitante e detrás de cada noite, chega un amencer sorrinte.

Sobre o amor (fragmentos)

O amor non dá máis que a si mesmo e non leva máis que a si mesmo.

O amor non posúe nin se posúe

porque o amor é suficiente para o amor.

Cando ama, non debe dicir "Deus está no meu corazón",

senón "estou no corazón de Deus".

E non penses que podes dirixir o curso do amor

porque el, se os considera dignos, será quen dirixa os seus camiños.

O amor non ten máis desexo que cumprirse.

Pero se amas e non podes deixar de ter desexos, que sexan estes:

derrete e sé como un regueiro que canta a súa melodía pola noite,

coñece a dor de sentir demasiada tenrura,

sendo ferido pola idea do amor

e sangra de bo grado e alegre,

esperta ao amencer coas ás no corazón

e agradece outro día de amor,

descansa ao mediodía e medita o éxtase amoroso

e á noite volve a casa con gratitude,

e durme cunha oración polo ser querido no corazón

e cun canto de loanza nos beizos.