Garcilaso de la Vega. Na 5 sonnets is fearr atá aige le cuimhneamh air

Garcilaso de La Vega, file mór Renaissance na Spáinne, fuair sé bás ar lá mar atá inniu i 1536 i Nice. Tá a shaol, atá lán de intrigue agus éacht míleata, san iomaíocht go gile le obair gann ach bunúsach i litríocht na Spáinne. Mar chuimhne air tarrtháilim 5 dá sonnets a mheabhrú.

Garcilaso de La Vega

Rugadh é i Toledo, laistigh de theaghlach uasal Castilian. Ó aois an-óg ghlac sé páirt in intrigues polaitiúla Castile go dtí i 1510 a chuaigh sé isteach i gcúirt an Rí Séarlas I.. Ghlac sé páirt i go leor cathanna míleata agus polaitiúla agus ghlac sé páirt sa turas go Rhodes, i 1522, mar aon le Juan Boscan, a raibh sé ina chara maith leis. Sa bhliain 1523 ceapadh é ridire Santiago agus, cúpla bliain ina dhiaidh sin bhog sé le Carlos I go Bologna áit ar corónaíodh é mar impire.

D’fhulaing sé deoraíocht agus ansin chuaigh sé go Napoli, áit ar fhan sé. Mar sin féin, san ionsaí ar dhún Muy, i Provence na Fraince, a bhí sé créachtaithe marfach i gcomhrac. Tar éis a bheith aistrithe go Go deas fuair bás ann lá mar atá inniu 1536.

A chuid oibre

A shaothar beag atá caomhnaithe, scríofa cuir 1526 y 1535 isteach, foilsithe ar bhealach tar éis an tsaoil mar aon le teideal Juan Boscán faoin teideal Saothair Boscán le cuid de Garcilaso de la Vega. Chuir an leabhar seo tús leis an Athbheochan Liteartha i Litreacha na Spáinne. Is féidir tionchar filíocht agus méadrachtaí na hIodáile a fheiceáil go hoscailte ina chuid oibre go léir agus chuir Garcilaso iad in oiriúint don mhéadar Castilian le torthaí an-mhaith.

Ó thaobh ábhair de, léiríonn go leor dá dhánta an paisean mór le Garcilaso do bhean na Portaingéile Isabel freyre. Bhuail sé léi sa chúirt i 1526 agus chuaigh a bás i 1533 i bhfeidhm go mór air.

Roghnaím iad seo 5 sonnets as an 40 a scríobh, i dteannta 3 eclogues.

Sonnet V - Tá do chomhartha scríofa i m’anam

Tá do chomhartha scríofa i m’anam,
agus an méid ba mhaith liom a scríobh fút;
scríobh tú leat féin é, léigh mé é
mar sin liom féin, go gcoinníonn mé féin é seo fiú amháin ionat.

Is mise é seo agus beidh mé i gcónaí;
cé nach luíonn sé ionam an méid a fheicim ionat,
Sílim go bhfuil an oiread sin maitheasa ann nach dtuigim
ag glacadh creidimh don bhuiséad cheana féin.

Níor rugadh mé ach grá a thabhairt duit;
tá m'anam tar éis tú a thomhas;
as nós an anama féin is breá liom tú.

Cé mhéad atá agam admhaím go bhfuil mé dlite duit;
Rugadh mé ar do shon, ar do shon tá an saol agam,
ar do shon caithfidh mé bás, agus ar do shon gheobhaidh mé bás.

Sonnet XIII - Bhí ​​airm Daphne ag fás cheana féin

Bhí airm Daphne ag fás cheana féin,
agus i bouquets fada bhabhta thaispeáin sé é féin;
i duilleoga glasa chonaic mé gur tháinig siad
an ghruaig a dhorchaigh an t-ór.

Le coirt garbh chlúdaigh siad
ba iad na géaga tairisceana, atá fós ag fiuchadh:
thit na cosa bána ar an talamh síos,
agus d'iompaigh siad ina bhfréamhacha crosta.

An té ba chúis leis an damáiste sin,
ag dint de caoineadh, d'fhás mé suas
an crann seo a uisce le deora.

A staid trua! Ó droch-mhéid!
Sin le caoineadh fásann sé gach lá
an chúis agus an chúis gur ghlaodh sé!

Sonnet IX - Mo bhean uasail, má táim as láthair uait ...

A bhean uasail, má táim as láthair uait
sa saol crua seo agus ní fhaighim bás,
feictear dom go gciontaím an méid atá grá agam duit,
agus chun maitheasa gur bhain sé taitneamh as a bheith i láthair;

tar éis seo ansin mothaím timpiste eile,
is é sin le feiceáil má tá éadóchas an tsaoil orm,
Caillim an méid maith atá súil agam uait;
Agus mar sin bím ag siúl isteach na rudaí a mhothaím go difriúil.

Sa difríocht seo mo chéadfaí
tá siad, as láthair agus i gcruachás,
Níl a fhios agam a thuilleadh cad atá le déanamh i méid den sórt sin.

Ní fheicim riamh iad lena chéile ach ag teacht salach;
den ealaín sin a throidann siad oíche agus lá,
nach n-aontaíonn siad ach ar mo dhamáiste.

Sonnet VII - Cé a chaill an oiread sin caillfidh sé níos mó ...

Ná caill níos mó a chaill an oiread sin,
go leor, a ghrá, cad a tharla dom;
Níor thriail mé riamh
chun mé a chosaint ar an méid a bhí uait.

Do theampall agus a bhallaí a ghléas mé
de mo chuid éadaigh fliuch agus maisithe,
mar a tharlaíonn dó cé a d’éalaigh cheana
Saor ón stoirm ina bhfaca mé

Bhí mé faoi mhionn riamh gan dul isteach arís,
ar mo chumhacht agus ar mo thoiliú,
i mbaol eile den sórt sin, mar vain.

Ach an rud a thiocfaidh ní bheidh mé in ann é a úsáid;
agus leis seo ní théim i gcoinne na mionn;
nach bhfuil sé cosúil leis na cinn eile ná i mo lámh.

Sonnet XIV - Cosúil leis an máthair tairisceana, go bhfuil an fulaingt ...

Cosúil leis an máthair tairisceana, go bhfuil an fulaingt
tá mac ag fiafraí deora leis
rud éigin, a ithe
tá a fhios aige go gcaithfidh an t-olc a mhothaíonn sé a lúbadh,

agus ní cheadaíonn an grá cráifeach sin dó
a mheasann an damáiste atá á dhéanamh
an rud a iarrann sé air a dhéanamh, ritheann sé,
appease an caoineadh agus an timpiste a dhúbailt,

mar sin do mo smaoineamh tinn agus craiceáilte
gur iarr sé orm, ina damáiste, dom
déan an cothabháil mharfach seo.

Ach iarr orm agus caoin gach lá
an oiread sin go dtoilím leis an méid atá uaidh,
ag dearmad a n-ádh agus fiú mo chuid.