پنج ساعت با ماریو

میگل دلیبس یکی از مهمترین نویسندگان قرن بیستم محسوب می شود که به دلیل شاهکار او ، پنج ساعت با ماریو. این رمان که در سال 1966 منتشر شد ، نماینده وفادار رئالیسم اجتماعی است ، روند ادبی بسیار مهمی در اسپانیا در اواسط قرن گذشته. بنابراین ، این یک سبک روایی با وزن فرهنگی بسیار زیاد در زمان رژیم فرانکو بود.

از طریق گفتگوی درونی یک زن در بحران - کارمن ، قهرمان او - مشورت بیشتر تنشهای سیاسی و اجتماعی مداوم در آن زمان اسپانیا را آشکار کرد. بیهوده ، روزنامه جهان مشمول پنج ساعت با ماریو در لیست "صد بهترین رمان قرن بیستم" قرار دارد.

درباره نویسنده

میگل دلیبس ستین در 17 اکتبر 1920 در والادولید اسپانیا متولد شد. وی سومین فرزند ازدواج آدولفو دلیبس و ماریا ستین بود. پدر وی دارنده کرسی حقوق در دانشکده بازرگانی وایادولید بود. از طرف دیگر ، پدربزرگ مادری وی - میگوئل ماریا ستین - یک حقوقدان مشهور و عضو جنبش سیاسی کارلیست بود.

مطالعات و تجربه نظامی

در سال 1936 با مدرک دبیرستان از کالج لوردز در زادگاهش فارغ التحصیل شد. اندکی بعد وی به عنوان داوطلب در نیروی دریایی ارتش شورشیان در طول جنگ داخلی اسپانیا (1936-39) خدمت کرد. پس از پایان جنگ ، وی برای تحصیل در دانشگاه به وطن بازگشت. وی به طور پی در پی تحصیلات خود را در زمینه تجارت ، حقوق و هنر به پایان رساند.

مشاغل اول

در سال 1941 ، روزنامه والادولید شمال کاستیا Delibes را به عنوان کاریکاتوریست استخدام کرد. پس از فارغ التحصیلی به عنوان معامله گر در بیلبائو ، میگل جوان کرسی حقوق تجارت در دانشگاه وایادولید را به دست گرفت. در آوریل 1946 با آنجلس کاسترو ازدواج کرد ، که در بسیاری از کارهای ادبی آینده نویسنده اسپانیایی ، عضو او بود.

حرفه ادبی

اولین کتاب او اولین سبک را نشان داد: سایه سرو کشیده است (1947) ، برنده جایزه نادال. با این حال ، رمان دوم او ، حتی روز است (1949) ، با سانسور فرانکو تحریم شد. پس از آن اتفاق ناگوار ، وی هنگام تدریس موضوعات مربوط به جنگ داخلی شروع به تحت تعقیب قرار گرفتن رابطین رژیم کرد.

به هر حال با راه (1950) دلیبس در جهان نامه و بیان ادبی دوران پس از جنگ اسپانیا به تقدیس دست یافت. اگرچه ، به وضوح ، سانسور آزار و اذیت او را متوقف نکرد ، به ویژه پس از انتصاب به معاون مدیر شمال کاستیا. با وجود این ، نویسنده وایادولید در دهه پنجاه ریتم خود را متوقف نکرد و او به طور متوسط ​​سالانه یک کتاب منتشر کرد.

بقیه رمان های میگل دلیبس

• پسر بت من سیسی (1953).
• دفترچه خاطرات شکارچی (1955) برنده جایزه ملی ادبیات.
• دفتر خاطرات یک مهاجر (1958).
• برگ قرمز (1959) برنده جایزه بنیاد خوان مارچ.
• موش ها (1962) برنده جایزه منتقدان.
• مثل فاجعه (1969).
• شاهزاده از تخت سلطنت (1973).
• جنگ اجداد ما (1975).
• رأی مورد اختلاف سئور کایو (1978).
• معصومین مقدس (1981).
• نامه های عاشقانه از یک جنسی سرافراز (1983).
• گنج (1985).
• چوب قهرمان (1987) برنده جایزه شهر بارسلونا.
• بانوی قرمز در پس زمینه خاکستری (1991).
• دفتر خاطرات یک بازنشسته (1995).
• بدعت گذار (1998) برنده جایزه ملی ادبیات.

مرگ و میراث

میگل دلیبس در 11 مارس 2010 درگذشت. بیش از 18.000 نفر در کلیسای سوزان وی حضور داشتند. وی اثری بسیار گسترده و غنی از خود به جای گذاشت. خوب ، او جدا از 20 رمان منتشر شده خود ، راه اندازی 10 کتاب داستان کوتاه ، شش کتاب سفر ، 20 کتاب شکار ، XNUMX مقاله و تعداد بیشماری مقاله روزنامه را به پایان رساند.

تجزیه و تحلیل پنج ساعت با ماریو

می توانید کتاب را از اینجا بخرید: پنج ساعت با ماریو

پس زمینه

در اول آوریل 1 ، شدیدترین درگیری در تاریخ اخیر در اسپانیا پایان یافت. پیروزی فرانکو به معنای صعود فالانژیست ها به قدرت تحت حکومت بی چون و چرای "el caudillo" بود. بعلاوه ، اصلاحات قانون اساسی 1942 و 1947 با مشارکت لازم کلیسای کاتولیک ، "قانونی کردن" رژیم را خاتمه داد.

زمینه

بدبختی رایج بود ، حق انتقاد یا ناامیدی مستقیم وجود نداشت. در احترام ، روایت درگیر اجتماعی به یکی از معدود پنجره هایی تبدیل شد که قادر به توصیف درد و رنج بخش زیادی از مردم است. از این لحاظ ، مهمترین حوادث زیر موارد زیر است:

• حقوق بیشتر کارگران به سختی امکان بقای آنها را فراهم می کرد.
• اگرچه تعداد بیشماری از مشاغل کوچک ایجاد شده است ، اما این تجارت معمولاً از بازار سیاه تهیه می شود (زیرا چاره دیگری نداشتند).
• وطن پرستی همه چیز را توجیه کرد. از استخراج نفت (در مزارع قیری) تا بی منطق ترین سانسور در صورت زیر سوال بردن "نیت های خوب" رژیم نسبت به حاکمیت خود.

خلاصه

در زیر ژانر ادبیات درگیر ، پنج ساعت با ماریو متعلق به رمان نئورئالیستی وجودی است (دوره ای بین سالهای 1939 - 1962). در این نمایشنامه مشورت از مونولوگ قهرمان داستان خود استفاده می کند - که بیدار شوهرش است - برای آشکار کردن تفاوت های ظریف یک فرد ناامید ، بسیار خودمحور و عمدتا کاملاً فاشیست.

تقابل بین دو سبک زندگی

شخصیت اصلی در گفتگوی درونی خود تمام سرزنش های انباشته شده نسبت به شوهر فقیدش را تخلیه می کند. به همین ترتیب ، مروری دقیق بر زندگی طبقه متوسط ​​والادولید در دوران پس از جنگ را به خواننده ارائه می دهد. با این حال ، تمام سختگیری های احساسی بیان شده ، تا حدی با بخشهای مختصر طنز یا لطیف متن ، نرم می شود.

این نمایش همچنین تضادی را بین خانواده قهرمانان داستان ارائه می دهد. از یک طرف ، مادر کارمن زندگی با وقار ، درست و صادقی داشت ، درست همانطور که پدرش روزنامه نگار روزنامه ABC بود. از طرف دیگر ، مادر ماریو (شوهر مرده) عادتهای بی احتیاطی را حفظ کرد و پدرش مردی بسیار بدبین بود ، حتی نجات نجابت نداشت.

خودخواهی

در پایین تمام سرزنش های کارمن ، انگیزه مادی وجود دارد. خوب، بزرگترین ادعای او این است که شوهرش در زندگی پول کافی برای خرید اشیا more بیشتر به دست نیاورد و خدمات بیشتری دریافت کنید. او همچنین با لاف زدن به خیره هایی که از پسرهای دیگر در جوانی دریافت کرده ، طرف بیهوده خود را نشان می دهد.

علاوه بر این ، منچو - لقب قهرمان اصلی - رفتار مهربان و مودبانه ماریو را نسبت به افراد از محروم ترین طبقات نیز درک نمی کرد. سرانجام ، قهرمان داستان اعتراف می کند که با یک دوست دوران کودکی رابطه عاشقانه داشته است (او قسم می خورد) پیرتر نمی شود. نمایش با درخواست بخشش کارمن از همسرش پایان می یابد.