Έμιλι Μπροντ. Τρία ερωτικά ποιήματα για τα 200 της χρόνια

Σήμερα, 30 Ιουλίου, γιορτάζουμε τα νέα γενέθλια του Emily Brontë, ο Άγγλος μυθιστοριογράφος και ποιητής, που ανήκει σε έναν από τους πιο διάσημες και λαμπρές λογοτεχνικές γραμμές των σαξονικών γραμμάτων. Μια πολύ ξεχωριστή γιορτή γιατί είναι 200 χρόνια. Θα θυμόμαστε για πάντα συγγραφέας του αυτό το κλασικό της βικτοριανής ρομαντικής λογοτεχνίας που είναι Ανεμοδαρμένα ύψη, το μοναδικό του μυθιστόρημα. Αλλά είναι επίσης απαραίτητο να επισημανθεί η ποιητική του όψη λιγότερο γνωστή, ή επισκιασμένη, λόγω του μεγέθους του ως μυθιστοριογράφου. Επομένως, τα σώζω τρία αγάπη ποιήματα δικός σας για να επαινέσετε τη μνήμη σας για άλλη μια φορά.

Emily Brontë

Γεννήθηκε στις 30 Ιουλίου, 1818 en Thornton, Το Γιορκσάιρ, είναι δίπλα στις αδελφές της Σαρλότ (Jane Eyre) Και Anne (Άγκνες Γκρι), μία από τις κύριες αναφορές της βικτοριανής ρομαντικής λογοτεχνίας. Η ύπαρξή της, όπως αυτή των αδελφών της, χαρακτηρίστηκε από ένα δύσκολη παιδική ηλικία, μια πολύ εσωστρεφής χαρακτήρας, η πρώιμη απώλεια της μητέρας και των μεγαλύτερων αδελφών της, η λιτότητα ενός Αγγλικάνου πατέρα πάστορα και της ταραγμένης ζωής του μικρότερου αδελφού του Μπράνγουελ. Μόλις έζησα 30 χρόνια και άφησε ένα λιγοστή αλλά ανυπολόγιστη λογοτεχνική κληρονομιά στην ποιότητα και την επακόλουθη επιρροή του.

Ποιήματα

Με ένα μικρόβιο που γεννήθηκε από έναν φανταστικό κόσμο που ονομάζεται Gondal, το οποίο μοιράστηκε με την αδερφή του Anne, τα ποιήματα της αγάπης από την Emily Brontë αναμιγνύουν ένα αίσθημα υπερχείλισης και την ουσία του ρομαντική ποίηση με πολλά από τα χαρακτηριστικά που θα γίνονταν αργότερα θεμελιώδη στο βικτοριανή ποίηση.

Επίσης το λογαριασμός και ένταση των χαρακτήρων και των στίχων του προηγούμενα του τι θα ήταν αργότερα το πέρασμα του στο μυθιστόρημα με Ανεμοδαρμένα ύψη. Συγκεκριμένα, οι χαρακτήρες των Heatcliff, Catherine Earnshow ή Edgar Linton έχουν ήδη αναγνωριστεί σε ορισμένους. Αλλά πριν από αυτά τα ποιήματα δημοσιεύθηκε από κοινού από τις τρεις αδελφές κάτω αρσενικά ψευδώνυμα. Και παρόλο που ήταν ανεπιτυχείς, φύτεψαν τον σπόρο.

Αυτά είναι τρία από αυτά υπογεγραμμένα από την Έμιλι.

Ελάτε να περπατήσετε μαζί μου

Ελάτε να περπατήσετε μαζί μου
μόνο εσύ έχετε ευλογεί την αθάνατη ψυχή.
Μας άρεσε πολύ η χειμερινή νύχτα
Περιπλάνηση στο χιόνι χωρίς μάρτυρες.
Θα επιστρέψουμε σε αυτές τις παλιές απολαύσεις;
Τα σκοτεινά σύννεφα βιάζονται
επισκιάζοντας τα βουνά
όπως πριν από πολλά χρόνια,
μέχρι να πεθάνω στον άγριο ορίζοντα
σε τεράστια στοιβαγμένα μπλοκ.
καθώς το φως του φεγγαριού τρέχει
σαν ένα φρικτό, νυχτερινό χαμόγελο.

Ελάτε, περπατήστε μαζί μου.
πριν από πολύ καιρό υπήρξαμε
αλλά ο θάνατος έχει κλέψει την εταιρεία μας
(Καθώς η αυγή κλέβει τη δροσιά)
Ένας προς έναν πήρε τις σταγόνες στο κενό
έως ότου παρέμειναν μόνο δύο.
αλλά τα συναισθήματά μου εξακολουθούν να αναβοσβήνουν
γιατί μέσα σου παραμένουν σταθεροί.

Μην αξιώνεις την παρουσία μου
Μπορεί η ανθρώπινη αγάπη να είναι τόσο αληθινή;
Μπορεί το λουλούδι της φιλίας να πεθάνει πρώτα
και να αναβιώσει μετά από πολλά χρόνια;
Όχι, αν και με δάκρυα λούζονται,
Οι ταφόπλακες καλύπτουν το στέλεχος του,
Ο χυμός ζωής έχει ξεθωριάσει
και το πράσινο δεν θα επιστρέψει ποτέ.
Ασφαλέστερο από τον τελικό τρόμο
αναπόφευκτα όπως τα υπόγεια δωμάτια
όπου ζουν οι νεκροί και οι λόγοι τους,
Ο χρόνος, αδυσώπητος, χωρίζει όλες τις καρδιές.

***

Ο τάφος της κυρίας μου

Το πουλί μένει στην τραχιά αυγή,
Το lark ανιχνεύει τον αέρα σιωπηλά,
Η μέλισσα χορεύει ανάμεσα στα κουδούνια της ερείκης
Ότι κρύβουν την όμορφη κοπέλα μου.

Το άγριο ελάφι στο στήθος του κρύα,
Τα άγρια ​​πουλιά σηκώνουν τα ζεστά φτερά τους.
Και χαμογελά σε όλους αδιάφορα,
Την άφησαν μόνη της στη μοναξιά της!

Υποθέτω ότι όταν ο σκοτεινός τοίχος του τάφου του
Διατήρησε τη λεπτή και θηλυκή του μορφή,
Κανείς δεν θα προκαλούσε την ευτυχία που κόβει
Το εφήμερο φως της χαράς.

Νόμιζαν ότι θα περάσει το κύμα της θλίψης
Δεν αφήνει κανένα ίχνος στα μελλοντικά χρόνια.
Αλλά πού είναι τώρα όλες οι αγωνίες;
Και πού αυτά τα δάκρυα;

Αφήστε τους να αγωνιστούν για την τιμή της αναπνοής,
Ή για τη σκοτεινή και δυνατή απόλαυση,
Ο Κατοικητής της Γης του Θανάτου
Είναι επίσης ασταθές και αδιάφορο.

Και αν τα μάτια σας είναι να παρακολουθείτε και να κλαίτε
Μέχρι να στεγνώσει η πηγή του πόνου
Δεν θα επιστρέψει - από τον ήσυχο ύπνο της -
Ούτε θα επιστρέψει τους μάταιους στεναγμούς μας.

Χτύπημα, δυτικός άνεμος, πάνω από το άγονο ανάχωμα:
Μουρμούρι, ρέματα του καλοκαιριού!
Δεν υπάρχει ανάγκη για άλλους ήχους
Για να φυλάξω την κυρία μου στο υπόλοιπο της.

***

Πότε πρέπει να κοιμηθώ

Ω, την ώρα που πρέπει να κοιμηθώ,
Θα το κάνω χωρίς ταυτότητα,
Και δεν με νοιάζει πώς πέφτει η βροχή
Ή αν το χιόνι καλύπτει τα πόδια μου.
Ο Παράδεισος δεν υπόσχεται άγριες ευχές
Μπορούν να εκπληρωθούν, ίσως τα μισά.
Η κόλαση και οι απειλές της,
Με τις αδιάσπαστες χοβόλειες
Δεν θα υποβάλει ποτέ αυτή τη θέληση.

Επομένως λέω, επαναλαμβάνοντας το ίδιο πράγμα,
Ακόμα, και μέχρι να πεθάνω θα πω:
Τρεις Θεοί μέσα σε αυτό το μικρό πλαίσιο
Πολεμούν μέρα και νύχτα.
Ωστόσο, ο Παράδεισος δεν θα τα κρατήσει όλα
Με προσκολλώνται.
Και θα είναι δικά μου μέχρι να ξεχάσουν
Καλύψτε τα υπόλοιπα.

Ω, όταν ο χρόνος αναζητά το στήθος μου να ονειρευτεί,
Όλες οι μάχες θα τελειώσουν!
Για την ημέρα που θα έρθει όταν πρέπει να ξεκουραστώ,
Και αυτό το βάσανο δεν θα με βασανίσει πλέον.