Φωτογραφία: José Hierro. ΑΛΦΑΒΗΤΟ. (γ) Κλάρα Αμάτ.
Στους Μαδριλένους Χοσέ Ιέρο Θεωρείται ένας από τους μεγάλους σύγχρονους ποιητές Ισπανόφωνος και σήμερα συμπληρώνονται 19 χρόνια από τότε που μας άφησε. Επίσης την επόμενη χρονιά θα συμπληρωθούν τα εκατό χρόνια από τη γέννησή του. Ανήκε στη λεγόμενη «Γενιά του μισού αιώνα» και το έργο του περιέχει κοινωνικά και αφοσιωμένα θέματα με τον άνθρωπο, το πέρασμα του χρόνου και τη μνήμη. Σημειωματάριο Νέας Υόρκης y Χαρά είναι δύο από τις σημαντικότερες δημοσιεύσεις του. Κέρδισε επίσης μερικά από τα πιο διάσημα βραβεία όπως το Εθνικό Βραβείο Λογοτεχνίας, το Βραβείο Κριτικών του 1957, το Βραβείο Πρίγκηπα της Αστούριας ή το Θερβάντες. Πάει αυτό επιλογή ποιημάτων στη μνήμη του.
José Hierro - Ποιήματα
Σύνοδο Κορυφής
Σταθερά, κάτω από το πόδι μου, αληθινό και σίγουρο,
της πέτρας και της μουσικής σε έχω.
όχι όπως τότε, που κάθε στιγμή
ξύπνησες από το όνειρό μου.
Τώρα μπορώ να αγγίξω τους τρυφερούς λόφους σου,
το φρέσκο πράσινο των νερών σου.
Τώρα είμαστε, πάλι, πρόσωπο με πρόσωπο
σαν δύο παλιοί σύντροφοι.
Νέο τραγούδι με νέα όργανα.
Τραγουδάς, με κοιμίζεις και με κουβαλάς.
Κάνεις την αιωνιότητα του παρελθόντος μου.
Και μετά ο χρόνος απογυμνώνεται.
Τραγουδήστε σας, ανοίξτε τη φυλακή όπου περιμένετε
τόσο συσσωρευμένο πάθος!
Και δείτε την παλιά μας εικόνα να χάνεται
παρασύρθηκε από το νερό.
Σταθερά, κάτω από το πόδι μου, αληθινό και σίγουρο,
της πέτρας και της μουσικής σε έχω.
Κύριε, Κύριε, Κύριε: όλα τα ίδια.
Αλλά τι έκανες με τον χρόνο μου;
Εσωτερική χαρά
Μέσα μου το νιώθω κι ας κρύβεται. Βρεγμένος
οι σκοτεινοί εσωτερικοί μου τρόποι.
Ποιος ξέρει πόσες μαγικές φήμες
στη ζοφερή καρδιά που φεύγει.
Μερικές φορές το κόκκινο φεγγάρι του ανατέλλει μέσα μου
ή ξαπλώστε με σε περίεργα λουλούδια.
Λένε ότι πέθανε, αυτό της πρασινάδας του
το δέντρο της ζωής μου έχει απογυμνωθεί.
Ξέρω ότι δεν είναι νεκρός, γιατί ζω. Εγώ παίρνω,
στο κρυμμένο βασίλειο όπου κρύβεται,
το αυτί του αληθινού του χεριού.
Θα πουν ότι πέθανα, και δεν πεθαίνω.
θα μπορούσε να είναι έτσι, πες μου που
θα μπορούσε να βασιλέψει αν πέθαινα;
Κοιμωμένη ψυχή
Ξάπλωσα στο γρασίδι ανάμεσα στα κούτσουρα
που φύλλο-φύλλο αποκαλύπτουν την ομορφιά τους.
Αφήνω την ψυχή να ονειρεύεται:
Θα ξαναξυπνούσα την άνοιξη.
Ο κόσμος γεννιέται ξανά, ξανά
γεννήθηκες, ψυχή (πέθανες).
Δεν ξέρω τι έχει συμβεί αυτό το διάστημα:
κοιμήθηκες, ελπίζοντας να είσαι αιώνιος.
Κι όσο σου τραγουδάει η υψηλή μουσική
από τα σύννεφα, και όσο κι αν σε αγαπούν
εξηγήστε τα πλάσματα γιατί προκαλούν
εκείνη τη μαύρη και κρύα ώρα, κι ας προσποιείσαι
κάνε τη δική σου τόση ζωή να χυθεί
(ήταν ζωή, και κοιμήθηκες), δεν φτάνεις πια
για να φτάσει στην πληρότητα της χαράς του:
κοιμήθηκες όταν όλα ήταν ξύπνια.
Η χώρα μας, η ζωή μας, η εποχή μας...
(Ψυχή μου, ποιος σου είπε να κοιμηθείς!)
Ο εχθρός
Μας κοιτάζει. Μας καταδιώκει. Στα πλαίσια
από σένα, μέσα μου, μας κοιτάζει. Κραυγάζω
χωρίς φωνή, γεμάτη καρδιά. Η φλόγα του
έχει άγρια στο σκοτεινό μας κέντρο.
Ζήστε μέσα μας. Θέλει να μας κάνει κακό. μπαίνω
μέσα σου. Ούρλιαξε, βρυχηθμός, βρυχηθμός.
Φεύγω, και η μαύρη σκιά του χύνεται,
συνολική νύχτα που βγαίνει να μας συναντήσει.
Και μεγαλώνει χωρίς σταματημό. Μας απομακρύνει
σαν τις νιφάδες του ανέμου του Οκτωβρίου. Θάμνος
περισσότερο από τη λήθη. Καψάλισμα με κάρβουνα
άσβεστος. Φύγε συντετριμμένος
μέρες ονείρων. Αμοιρος
αυτοί που του ανοίγουν τις καρδιές μας.
Σαν το τριαντάφυλλο: ποτέ…
Σαν το τριαντάφυλλο: ποτέ
μια σκέψη σε θόλωσε.
Η ζωή δεν είναι για σένα
που γεννιέται από μέσα.
Ομορφιά που έχεις
είναι χθες στην ώρα του.
Αυτό μόνο στην εμφάνισή σου
το μυστικό σου κρατιέται.
Το παρελθόν δεν σου δίνει
το στοιχειωμένο μυστήριο του.
Οι αναμνήσεις δεν σε θολώνουν
το κρύσταλλο των ονείρων σου.
Πώς μπορεί να είναι όμορφο
λουλούδι που έχει αναμνήσεις.
Το χέρι είναι αυτό που θυμάται...
Το χέρι είναι αυτό που θυμάται
Ταξιδέψτε στα χρόνια
ρέει στο παρόν
πάντα να θυμόμαστε.
Δείχνει νευρικά
αυτό που έζησε ξεχασμένο.
το χέρι της μνήμης,
πάντα τον σώζει.
Οι απόκοσμες εικόνες
θα στερεοποιηθούν,
θα συνεχίσουν να λένε ποιοι ήταν,
γιατί επέστρεψαν.
Γιατί ήταν ονειρεμένο κρέας,
καθαρά νοσταλγικά πράγματα.
Το χέρι τους σώζει
του μαγικού της κενού.
βραδινό φως
Με στεναχωρεί να σκέφτομαι ότι μια μέρα θα θέλω να ξαναδώ αυτό το χώρο,
επιστρέψτε σε αυτή τη στιγμή.
Με στεναχωρεί να ονειρεύομαι ότι σπάω τα φτερά μου
απέναντι σε τοίχους που υψώνονται και τον εμποδίζουν να με ξαναβρεί.
Αυτά τα ανθισμένα κλαδιά που πάλλονται και σπάνε χαρούμενα
η ήρεμη εμφάνιση του αέρα,
αυτά τα κύματα που βρέχουν τα πόδια μου τραγανής ομορφιάς,
το αγόρι που κρατά το βραδινό φως στο μέτωπό του,
εκείνο το λευκό μαντήλι ίσως έπεσε από κάποια χέρια,
όταν δεν περίμεναν πια να τους αγγίξει ένα φιλί αγάπης...
Με στεναχωρεί να κοιτάζω αυτά τα πράγματα, να θέλω αυτά τα πράγματα, να τα κρατάω αυτά.
Με στεναχωρεί να ονειρεύομαι να τα ξαναψάξω, να με ξαναψάχνω,
γεμίζοντας ένα άλλο απόγευμα σαν αυτό με κλαδιά που κρατάω στην ψυχή μου,
μαθαίνοντας μέσα μου ότι ένα όνειρο δεν μπορεί να ονειρευτεί ξανά.
Πηγή: Μια χαμηλή φωνή