The Kingdom, y nofel newydd gan Jo Nesbø. Adolygiad

Beth yw fferm ddiarffordd Opgard yn y mynydd. Ac mae'r Opgards yn deulu o dad, mam a dau frawd, Roy a Carl, lle bellach yn byw dim ond Roy, yr hynaf. Yn unig, yn tactegol, yn hoff o adar ac yn rheolwr gorsaf nwy'r dref, mae'n byw bywyd tawel a ymddangosiadol, heb fawr o gyswllt â'i drigolion, er ei fod yn adnabod pawb ac mae pawb yn ei adnabod. Ond mae'r bywyd hwnnw'n mynd i gael ei droi wyneb i waered - na fu'r cyntaf nac yr olaf - pan fydd ei frawd Carl yn dychwelyd ar ôl 15 mlynedd dramor lle gadawodd ar ôl marwolaeth ei rieni mewn damwain car.

Nid yw Carl yn dychwelyd ar ei ben ei hun, daw hefyd Shannon, ei wraig, pensaer a chyda phersonoliaeth mor swynol ag y mae'n arbennig. Ac mae gan y ddau gynlluniau gwych eu hunain ond hefyd i wneud i'r gymuned ffynnu: adeiladu gwesty moethus yn yr ardal.

Mae ganddyn nhw'r Carisma Carl, bob amser yn siriol, yn llachar, yn gyffrous ac yn fentrus, o flaen y Roy tawel, difrifol a llawer llai deniadol, sydd hefyd bob amser wedi tynnu'r cnau castan allan o'r tân. A bydd yn parhau i wneud hynny oherwydd y brodyr Opgard maent yn cuddio llawer mwy o straeon o'r gorffennol a fydd yn cael eu huno â'r rhai a ysgogwyd gan y presennol a'u natur, sydd eisoes yn cael eu dangos yn fwy nag yn eglur yn y prolog agoriadol ysgytwol.

Dyna mae Carl yn ei ddweud mewn sgwrs yn fuan ar ôl cyrraedd ac ar ôl ei gyflwyno i'w wraig. Roy yw'r un sy'n dweud y stori gyfan wrthym yn y person cyntaf, y llais naratif arferol y mae Nesbø yn ei ddefnyddio mewn nofelau a gyhoeddir ar wahân i'r gyfres o Twll HarryFel Headhunters o Gwaed yn yr eira y Haul gwaed. Ac mae'n dangos hynny yn gartrefol yn ei. Mae pob un ohonom sy'n hanner ysgrifennu yn gwybod ei fod yn caniatáu mwy o ryddid i weithredu i'r gwahanol seliau yr ydym am eu tynnu allan, hyd yn oed os bydd yn rhaid i ni aberthu safbwynt gweddill y cymeriadau. Yn ogystal, mae Roy yn annerch y darllenydd lawer gwaith, fel petai'n siarad â ni yn pwyso dros gownter bar ac yn cael diod o bryd i'w gilydd.

"Y teulu sydd gyntaf. Er gwell ac er gwaeth. Cyn gweddill dynoliaeth.

A yw'r ymadrodd hynny yn ei grynhoi ac yn canolbwyntio popeth yr hyn a ddarllenir i mewn Y deyrnas. Dyma'r unig gymhelliant a synnwyr y mae'n rhaid i Roy wneud yr hyn y mae'n ei wneud drosti ac i'w frawd yn benodol. A'r hyn y mae'n ei wneud yw POPETH A DISGRIFIO BOPETH.

Rwyf wedi darllen am y gydran grefyddol (sydd ddim chwedlonol, gwneuthurwyr pennawd yn y cyfryngau) yn y stori hon ymlaen Cain ac Abel, sydd hefyd yn ail enwau'r cymeriadau. Ond na, nid oes dim o hynny oherwydd nad yw'r stori hon yn gorffen fel stori'r brodyr Beiblaidd cyntaf. Yr hyn sydd yn arferol yn Nesbø, nad yw'n twyllo unrhyw un neu, o leiaf, nid ei ddarllenwyr ffyddlon: a portread enfawr o'r natur ddynol sydd bob amser yn symud rhwng cariad a marwolaeth wedi'i nodi gan drasiedi.

Nid yw Carl Opgard yn Abel gonest a charedig, er gwaethaf y cam-drin a ddioddefodd, ac nid yw Roy yn Cain didostur. Ac rydych chi'n argyhoeddi eich hun ohono wrth i chi ddod i'w hadnabod ac mae Nesbø - gyda'r sgil nod masnach hwnnw - yn gadael i chi weld y craciau dyfnhau yn eu crwyn ar yr eiliad iawn. Y cyflawniad y mae'r awdur hwn bob amser yn ei gyflawni yw hynny rydych chi hefyd yn rhoi eich hun yn y croen hwnnw, yn enwedig yn un Roy, yr ydych chi'n gweld eich hun yn cyfeilio (ac yn ei gyfiawnhau) yn yr un bwriad a chamau y mae'n eu cymryd, hyd yn oed os ydyn nhw'n ofnadwy.

Beth na fyddech chi'n ei wneud i frawd ac am y cywilydd o fod wedi cuddio neu beidio ag osgoi ffieidd-dra? Mae Roy yn cario hynny a chyda chyfrifoldeb a chariad brawdol ond hefyd siom, cywilydd ac eiddigedd, dicter at dwyll a gwendid, gan uchelgais gormodol a brad y gwaed hwnnw sydd yn eiddo i chi ac yr ydych chi wedi aberthu a dinistrio drosto yn y ffyrdd mwyaf annirnadwy. A hefyd y cariad rydych chi'n meddwl eich bod chi'n ei haeddu, gall hynny fod yn deg ac yn wir am unwaith yn eich bywyd, gan fod yr un rydych chi'n byw yn gamgymeriad llwyr. Wel Gwnaeth, gwnaeth, ac fe fydd, ac fe fydd, yn aberthu popeth i'w frawd, er nad yw Carl yn ei haeddu o gwbl. Dyna'r brif ddrama.

“Rydyn ni i gyd yn barod i werthu ein heneidiau. Ac eithrio bod pob un yn rhoi pris gwahanol arno.

Cwblheir y deunydd pacio gan oriel o gymeriadau eilaidd i'r rhai sydd hefyd yn cael eu gyrru gan uchelgais, celwyddau ac ymddangosiadau. O'r gwerthwr ceir sy'n rhedeg emporiwm lleol ac sydd hefyd yn fenthyciwr arian diegwyddor, i'w wraig, i weithwyr yr orsaf nwy, y cyn-faer, y newyddiadurwr lleol a gŵr cyn gariad Carl Opgard neu'r triniwr gwallt clecs ac yn jilted.

Pob un wedi'i amgylchynu gan amgylchedd niwlog a gormesol trefi bach lle mae llawer i'w guddio mewn toiledau, yn enwedig cyfrinachau a gwaed. Yn unig Kurt olsen, mae'n ymddangos bod y plismon sy'n ymchwilio i ddigwyddiadau yn y gorffennol a'r presennol o amgylch yr Opgards, yn benderfynol o ddod o hyd iddo gwirionedd na ddaw byth. A bydd hyd yn oed Shannon, gwraig Carl, yn cael ei sgubo i fyny yn y troell honno o gyfrinachau a thrasiedïau ei gŵr a'i brawd-yng-nghyfraith: "Rydyn ni'n torri moesoldeb i'w roi yng ngwasanaeth ein buddiannau pan rydyn ni'n teimlo bod ein pecyn dan fygythiad . "

Bydd yn dilyn dadl dragwyddol ymhlith darllenwyr sydd ddim ond eisiau Harry Hole a'r rhai rydyn ni'n eu mwynhau gyda phob llythyr y mae Nesbø yn ei ysgrifennuNaill ai am y plismon hwnnw o'n cariadon a'n gofidiau neu am unrhyw stori sy'n dod i'r meddwl.

Mae gan bob un ohonyn nhw eu marc, ei ddyraniad unigryw o wrthddywediad dynol, gyda'r gorau a'r gwaethaf sydd gennym neu'r hyn y gallwn ei wneud, ei allu i wneud inni feddwl un peth a'r gwrthwyneb gyda'r naratif uniongyrchol hwnnw, i'r afonydd ac i'r galon, i edrych amdanom a chael gwared ar y pwynt tywyll hwnnw a chyfiawnhau. Gyda Nesbø, a bob amser heb amheuaeth, mae'r tywyllwch hwnnw mor gyfreithlon â goleuni.